Μικρός πολύ μικρός
και φοβισμένος.
Τρόμος σε κάθε βήμα
σε κάθε ανάσα
και ανασφάλεια.
Ουρλιάζει ψιθυριστά
ακούει και δε καταλαβαίνει
ταραχή,
ταραχή και μπέρδεμα
στο πλήθος, κανένας
στους δυο, μόνος
στους τρεις παρείσακτος
όταν μόνος, πρωταγωνιστής.
Αδυναμία, ανικανότητα
εντροπία η δικαιολογία
προσπαθεί μα βγαίνει λάθος
το θέλει μα δε μπορεί
αδύναμος, μέτριος και λίγος.
Κάποτε
είχες τόσα πολλά να πεις
ή
έτσι νόμιζες;
Κάποτε
κάποιος σου υποσχέθηκε το αύριο
αλλά
αυτό ποτέ δεν ήρθε
πίστεψες πως στο κλέψανε
και το αποδέχτηκες καθησυχασμένος
Η ευαισθησία να ήταν ο δούρειος ίππος;
Που μεταφράζεται σε καλοσύνη και φιλότιμο;
Που κρύβει αφέλεια και αδυναμία χαρακτήρα;
Η μήπως ή λογική, σκληρή, στυγνή και άκαμπτη;
Που μεταφράζεται σε ορθολογισμό και ευφυία;
Που κρύβει βλακεία και ανεξέλεγκτο συναισθηματισμό;
Μνήμη αδύναμη, μυαλό θολωμένο
έρχεται η σκέψη και φεύγει
πριν ολοκληρωθεί,
πριν καταγραφεί,
χάνεται
και αφήνει πίσω της
μια γεύση,
μια υποψία
και προβληματισμό.
Γιατί;
κινήσεις περίεργες,
αδιανόητα αδέξιες
δάχτυλα που γλιστράνε
πόδια που σκοντάφτουν
βλέμμα έντρομο,
ματιά θυμού
αλλά με απόγνωση
δε καταλαβαίνω
τι γίνεται;
Άγχος, πίεση
απογοήτευση
και πάλι
Ιερό το τρίπτυχο
υπονόμευση, προδοσία και δράμα.
Αξεπέραστες συμπληγάδες
εγωπάθεια και ναρκισσισμός
αλλά στο ανάποδο.
όλα ανάποδα.
Πάντα ανάποδα.
κάθε τοίχος και πληγή
κάθε άρνηση και απόρριψη
αν σε αγνοούν, σε περιφρονούν
αν σε διακόπτουν, σε βαριούνται
αν διαφωνούν μαζί σου, σε υποτιμούν
αν σχολιάζουν, σε υποσκάπτουν
αν δε σου μιλούν, σε μισούν
αν δε σε κάνουν παρέα, δεν είσαι αρκετός
το κάνουν στοχευμένα
μόνο σε σένα,
σε άλλον, ποτέ, κανένα
αυτό το κύμα που σε καταβάλει
και χάνεις τα λόγια σου
την συνοχή των σκέψεών σου
κάποτε το ονομάσαμε ντροπή
Δεκαετίες αργότερα
φίλοι απεδείχθησαν συγκυριακοί
όλοι έφυγαν ή τους έδιωξες
κι όσοι έμειναν απλά ανέχονται
Δεν ξέμεινε κανείς
να μιλήσεις
να εμπνεύσεις,
να προβληματιστείς
να πάρεις
Όλοι πια θέλουν,
ζητούν,
απαιτούν,
παρακαλούν,
εκβιάζουν.
Όλοι θέλουν απ' τον χρόνο σου
Να βοηθήσεις,
να συμπαρασταθείς,
να εργασθείς
να κατανοήσεις
να αποδεχθείς
να μην αντιδράσεις
κι αν αποτύχεις
όλα ξεκινούν απ' την αρχή
Πρόβλημα ίσως ο χρόνος
όλα με διαφορά φάσης
ίσως αν ζεις στο χθες δικαιολογείται
αν ζεις στο χθες
Αν ζεις στο χθες
δίνεις σημασία στο σήμερα
μόνο όταν γίνει και αυτό χθες
δεν γιορτάζεις στις γιορτές
δεν τις αντιλαμβάνεσαι δεν τις νιώθεις
πρέπει να γίνουν χθες
για να τις απολαύσεις σαν αναμνήσεις
μετανιώνοντας που το τάδε και το δείνα
γεγονός, σε απορρόφησε και δεν το βίωσες
Γιατί το χθες φαίνεται βαρύ
και τα μαθήματά του ειναι πιο σίγουρα
από το σημερνό ρίσκο της αυριανής απώλειας
Απώλειες.
Το κορίτσι που ερωτεύτηκες
αλλά φοβισμένος όπως πάντα δεν προσέγγισες
το έχασες ή το έδιωξες (ποτέ δε θα μάθεις)
και έτσι ήρθε το δράμα
Σημασία δεν είχε που το έχασες
αλλά που δεν το διεκδίκησες
πέρασαν χρόνια και δεν μπορούσες να το ξεπεράσεις
ήταν πάντα εκεί η σκέψη, συνοδοιπόρος
να σκοτεινιάζει κάθε ευτυχία
να υποβιβάζει κάθε επιτυχία
Χρειάστηκε μια άλλη πιο πραγματική απώλεια
Ο φίλος που σε πρόδωσε δεν είχε σημασία
σημασία είχε ο τίτλος αυτός που ανάξια έδωσες
που κανείς δε πήρε το μέρος σου, στη μάχη που ακολούθησε
που εσύ ήσουν δίκαιος αλλά κανείς δεν στο ανταπέδωσε
πέρασαν χρόνια και δεν μπόρεσες να το ξεπεράσεις
ήταν πάντα εκεί, να υπενθυμίζει το σφάλμα της εμπιστοσύνης
και την απύθμενη κακία που φορούν οι χαμογελαστοί άνθρωποι
Πάντα μια απώλεια σε ξεκολλάει
Ως πότε;
Γιατί το συνταρακτικό συναίσθημα που σε ωθεί
πρέπει να είναι αρνητικό;
Γιατί η χαρά δεν δρα με τον ίδιο τρόπο;
Γιατί δεν αρκεί;
Γιατί θέλω πάντα περισσότερο;
Τι κι αν αγάπησα,
τι κι αν μ' αγάπησαν
τι κι αν έκανα οικογένεια
ή βρήκα δουλειά
Τι κι αν έκανα παιδί;
Τι κι αν χαίρουν όλοι άκρας υγείας;
Τι κι αν έχω ότι όλοι δεν έχουν;
Πάντα η τελευταία χρόνια απώλεια χαρακτηρίζει το παρελθόν
και θα καθορίζει τι έχει σημασία στο μέλλον;
