Λόγια...Λόγια...

Λόγια πολλά, χαμένα
Απεριόριστη η φαντασία.
Μιλάτε για το παιδί της χαράς και της ευτυχίας;
Ή μήπως για το παιδι της ουτοπίας;
Και το παιδί του θανάτου;
Το παιδί που ένοιωθε χαρά όταν σκότωνε;
Όταν έπαιζε με τα κουκλάκια του;
Τα όπλα τους και το τεράστιο γαλάζιο γλόμπο;
Όταν μαστουρωμένο από το αίμα έλεγε τέλος για σήμερα εσείς τι κάνατε;
Παίζατε το παιχνίδι του.
Μιλούσατε τη γλώσσα του.
Τρώγατε μαζί του.

Και το παιδί της χαράς.
Το ξακουστό και όμως το τόσο ξεχασμένο,
το είχατε αλλού να παίζει. Το θεωρούσατε σίγουρο φίλο σας και δεν του δίνατε σημασία.
Θέλατε να έχετε μαζί σας το παιδί του θανάτου. Το μάγκα της παρέας. Τον εκπρόσωπο της φήμης.

Πότε θα κοιτάξετε τον ήλιο κατάματα.
Νομίζετε πως θα τυφλωθείτε;
Τα ποντίκια και οι αρουραίοι και όλα τα πλάσματα της νύχτας δεν αντέχουν το φώς του.
Εσείς όμως άνθρωποι, ανθρωπάρια και ημίθεοι, τι φοβάστε;
Τους δαίμονες του ήλιου;
Ή τους άγγελους του σκότους;

Τί είναι "Αγάπη";

Ο ποιητής γέλασε...

"Αγάπη" είπε
"τί είναι αυτό;
Μήπως μιλάτε για ρομαντισμό;
Είναι ακριβός στις μέρες μας.
Κοστίζει πολύ βλέπετε...
Αλλά εσείς τι ξέρετε;
Τί είναι η αγάπη
σαν ένα χάδι
ή σα τη λάσπη;
Μήπως ...

...όταν σου λένε "Σ'αγαπώ";
Ή όταν σου λένε σε ποθώ;
Για αυτήν την αγάπη μιλάτε άνθρωποι;

Πολλοί το χρήμα αγάπησαν, λένε
τη δόξαν ουδείς αγάπησε
Για αυτήν την αγάπη μιλάτε άνθρωποι;

Αγάπα τον πλησίον σου, λένε
αλλά και οφθαλμόν αντι οφθαλμού προστάζουν
Για αυτήν την αγάπη μιλάτε άνθρωποι;

Αγαπώ τον εαυτό μου,λένε
αλλά αγαπώ και όλο τον κόσμο
Για αυτήν την αγάπη μιλάτε άνθρωποι;

Σ'αγαπώ αλλά και σε μισώ, λένε ο ένας στη άλλη
Για αυτήν την αγάπη μιλάτε άνθρωποι;

Ίσως εσείς ξέρετε καλύτερα από εμένα.
Ελάτε να μου πείτε"

Και ο ήλιος ανέτειλλε,
άλλη μια νύχτα πόνου πέρασε.
"Πάμε φίλε μου αγέρα
πάμε να σβήσουμε τη φωτιά
πάμε να γεμίσουμε το ποτήρι
πάμε να αλλάξουμε το λυωμένο κερί
πάμε να γευτούμε το ....