Ανθρώπινες Σχέσεις

Σε ψεύτικες αγκαλιές ξαπλώνω
για να σκεπάσω το φόβο της αλήθειας
μια απόγνωση με γεύση μοναξιάς, καθώς
μονάχοι μας γεννιόμαστε και πεθαίνουμε

Κι ο φόβος παραμένει
πολλά κλειδιά μα λίγες οι πόρτες
πολλές οι λέξεις και τα λόγια
μα κανείς για να τα ακούσει

Ψεύτικες, ξερές αγκαλιές
και άνοστα, άγευστα φιλιά
να κρύβονται οι ενοχές μας
οι φόβοι και η ανασφάλειά μας

Χώρο και χρόνο να ζητάς ή να προσφέρεις
μα κανείς πρόθυμος να σταθεί προσφέροντας τα ίδια

Ξένε πλησίασε,
έχω ιστορίες πολλές να σου διηγηθώ
αστείες, δραματικές και με απίστευτη πλοκή
μαγεύω όταν μιλάω, σκλαβώνω όταν ακούω

Έλα, ξένη επισκέπτρια, και εσύ, πλησίασε
κάτσε και εσύ κι ύστερα φύγε
να ξεχάσω για μια στιγμή
την ατελείωτη μοναξιά
στη ψεύτικη αγκαλιά σου
κάτσε και εσύ και φύγε

Μία και εσύ απ’ τις πολλές
ένας κι εγώ απ’ τους αμέτρητους
τι σημασία έχει;

Άστρο

Στα μονοπάτια των αιώνιων δευτερολέπτων
μακρινά, αργά, ρηχές οι στιγμές
ένα ρολόι και εμείς δείκτες που κυνηγούμε
ο ένας τον άλλον προσφέροντας ψέμματα και υποκρισία

Παραπατώντας, μεθυσμένοι
ανεβαινουμε στη σκηνή της ζωής
φορώντας μάσκες, χίλιες-δυο
προσδοκώντας να εντυπωσιάσουμε

Ένα άστρο, ένας κομήτης
έκαψε το σπίτι μου
μάτια που πετούν φωτιές
ακόρεστο πάθος για επαφή
δίψα για κάτι αληθινό
και μια φράση στο μυαλό
"Δε καταλαβαίνουν"

Και η ζωή πολιορκείται από το θάνατο
όσες στρατιές κι αν έχω μόνος του έρχεται
και με ένα απαλό άγγιγμα
πέφουν τείχη, πόλεις, ζωές στα χέρια του

Μέσα σε λίγες στιγμές
δες να! πως φτιάχνεται και καταρρέει
ολος ο κόσμος

Δυο αιώνες μόνοι
Τι να τους κάνω τους κομήτες
τους θεούς, τους θρόνους όταν λείπεις;

Αόρατος θαρρώ πως είμαι
όταν γυρνάω τις νύχτες μες το κόσμο
παρατηρώντας τις χαρές, τις λύπες τους
και σκέφτομαι με λέξεις, νότες, χρώματα
προσπαθώντας μάταια να εξηγήσω το γιατί

Οι νύχτες, οι τοίχοι, τα δευτερόλεπτα
με στενεύουν
με σφίγγουν
με πνίγουν

Τόσες απουσίες, τόσοι απώντες
τόσες απώλειες, τέτοια απομάκρυνση
"Είμαι Τέλειος, γνωρίζω τα Πάντα"

Όλα είναι ένα, και αυτό είναι το συναίσθημα
αυτό μας δένει, μας διώχνει
αυτό λιώνει τα μάτια μας σε δάκρυα
αυτό πυκνώνει τη χαρά μας σε αστραφτερά χαμόγελα

Θυσίασα τα πάντα για τη Δύναμη
και έμεινα μόνος με ανθρώπους ανίδεους
Θυσίασα τα πάντα για τη Δύναμη
και έφερα πόνο σε όσους βρισκότανε κοντά μου

Φυγέτε όλοι, σαν της Δύναμης το φώς σε λούσει
φλέγεσαι σαν πυρσός μες το σκοτάδι
έτοιμος να δώσεις φώς, να ποτίσεις αλήθεια
μα όσοι πλησιάζουν καίγονται, πεθαίνουν
σαν τις σκνίπες που μαζεύονται γύρω απ' τη λυχνία
αποχαυνωμένες απ' το φώς, έλκονται και καίγονται

"Τόσοι ήχοι
πως χωρούν
στην ακατέργαστη καρδιά σου;"

Χίλιες αναπνοές, γίνονται σταγόνες
μονοπάτια που οδηγούν σε υποσχέσεις
υποσχέσεις που να κρατήσουν δε μπορούν
αδάμαστος κι εγώ παρατηρώ
και κρύβομαι στη σκιά της νύχτας
καθώς τα βήματά μου με οδηγούν
στην επόμενη ανθρώπινη ιστορία
έτοιμος να καταγράψω, να καταχωρήσω
την ουσία πίσω από τις λέξεις
κι ας γνωρίζω πως για πάντα έχασα
τον αληθινό σκοπό μου