Λόγια πολλά, χαμένα
Απεριόριστη η φαντασία.
Μιλάτε για το παιδί της χαράς και της ευτυχίας;
Ή μήπως για το παιδι της ουτοπίας;
Και το παιδί του θανάτου;
Το παιδί που ένοιωθε χαρά όταν σκότωνε;
Όταν έπαιζε με τα κουκλάκια του;
Τα όπλα τους και το τεράστιο γαλάζιο γλόμπο;
Όταν μαστουρωμένο από το αίμα έλεγε τέλος για σήμερα εσείς τι κάνατε;
Παίζατε το παιχνίδι του.
Μιλούσατε τη γλώσσα του.
Τρώγατε μαζί του.
Και το παιδί της χαράς.
Το ξακουστό και όμως το τόσο ξεχασμένο,
το είχατε αλλού να παίζει. Το θεωρούσατε σίγουρο φίλο σας και δεν του δίνατε σημασία.
Θέλατε να έχετε μαζί σας το παιδί του θανάτου. Το μάγκα της παρέας. Τον εκπρόσωπο της φήμης.
Πότε θα κοιτάξετε τον ήλιο κατάματα.
Νομίζετε πως θα τυφλωθείτε;
Τα ποντίκια και οι αρουραίοι και όλα τα πλάσματα της νύχτας δεν αντέχουν το φώς του.
Εσείς όμως άνθρωποι, ανθρωπάρια και ημίθεοι, τι φοβάστε;
Τους δαίμονες του ήλιου;
Ή τους άγγελους του σκότους;
