Ελευθερία

Οι βασιλείς του κόσμου των ηλιθίων
είναι οι πανηλίθιοι...
οι λέξεις επαναλαμβάνονται
είτε ουρλιάζεις για βοήθεια
είτε τ'αφήνεις ν'εννοηθεί
δεν υπάρχουν πια άξιοι και ικανοί

Συγνώμη που σου μίλησα, δεν έπρεπε
τι δουλειά έχω 'γω με αυτούς
που μιλούν και διεκδικούν;

Αρρώστια της ζωής,
το αύριο δε φοβίζει,
χαράζεται στη σκιά του σήμερα
και ξύπνιοι μπορούν
και διαβάζουν τα σημάδια.

Δεν υπάρχει πίστη,
ούτε πια αξία
μα ούτε και ιδανικό.

Όταν κανείς δεν δίνει σημασία
στα δάκρυα των νέων
κοιμηθείτε παιδιά των θεών
κοιμηθείτε, ο πανηλίθιος
σας οδηγεί και σήμερα
όπως και χθές...

Όσο κι αν ο χρόνος δείχνει να περνά
κι η ώρα της κρίσης δε πλησιάζει
πόσες δοκιμασίες πρέπει να περάσω;
Πόσες στιγμές σκέψης να χαράξω;
Για πρώτη φορά στη μικρή ζωή μου
ο χρόνος δεν είναι εχθρός μου.
Δεν ξέρω τι να κάνω...

Μια στιγμή!...

Η μιά σου λέξη χαράζει την αυγή
και η ματιά σου πύρινο σίδερο που τυφλώνει
ελευθερία αποζητώ στον ήχο της φωνής σου
ελευθερία από τον κόσμο αυτόν
των ηλιθίων...

(Σε εξέλιξη)

Γυναίκα της σταύρωσης
ποιός κρύβει με το πέπλο της μανίας του
με αυτό το απαλό μα ψεύτικο προσωπείο του
χρυσό, πολύτιμο αλλά καινό
ποιός, ποιός, ποιός κρύβει
τα μάτια σου απ' τον ήλιο;

Υγρή γέννα, άνοιξη
λουλούδι με δίδυμα πέταλα
αστραπή και βροντές στα μάτια της
όνειρα...

Όνειρα που μπορούσαμε να βασιστούμε
πριν χαθούμε όλοι μας
όλοι μας μέσα στο ψέμμα της ωμότητας
κολλημένοι στο παρελθόν και στα σφάλματά μας
Ελευθερία!
Δείξε το υλικό που δημιούργησες αγγέλους
Φανέρωσε την ήπια γνώση της ζωής
Δημιουργέ, προδότη, πατέρα, αυτοκράτωρ!
Φεύ...

Που είναι οι ποιητές;
Που είναι οι ρομαντικοί δημιουργοί;
Κρύφθηκαν για πάντα, και με θεϊκό πείσμα
όπως με πείσμα η θεία Σελήνη
κρύβει την άλλη όψη της

Ίσως περιμένει να ξαναβρούμε τη χαμένη αγάπη
Αγάπη για ζωή, δημιουργία
για κάτι καινούργιο
το λουλούδι με τα δίδυμα πέταλα
υγρή γέννα, άνοιξη
και με θύελλες, βροντές και αστραπές στα μάτια...

Νεκρικοί Διάλογοι

Στρατιώτη!
που πολέμησες για πατρίδα
για ιδέα και ιδανικά
παράλυτος δακρίζεις
σκεπτόμενος
τη χαμένη σου νεότητα.
"Ποιά θα μ'αγαπήσει
έτσι όπως είμαι;", ρώτησε.

Στρατιώτη του Βιετνάμ
Τι αξία έχουν τα ιδανικά σου
όταν ερωτευμένος ζείς τη λύπη
νεκρός στο φώς;

Σπόνδυλοι σπασμένοι
ακίνητοι γοφοί
νεκρικοί διάλογοι
"Κι αν γυναίκας χείλη με αγγίζουν
έχασα την ικανότητα να νοιώθω
για τον πόλεμο που εσύ μητέρα μ'εστειλες
ακούς ιερή μητέρα;
Ακούς;"

Και χάθηκε στην αγκαλιά
που μίσθωσε με ένα ποσό
το έπαθλο του παλαίμαχου ήρωα
κλαίγοντας τον πήρε ο ύπνος
ελπίζοντας πως σαν ονειρευθεί
θα ονειρευθεί την κίνση
το τρέξιμο... τον έρωτα..

Προσευχές ενός τρελλού

I

Λέων βασιλεύ
αντί πορφύρας, λήσταρχου
φοράς το δέρμα σου

Λέων βασιλεύ
φανερώσου, φέρε μας
μια γεύση από δόξα

Λέων βασιλεύ
δίδαξέ μας
την αιμοσταγή σου τακτική

Λέων βασιλεύ
ξέσκισε τους αποστάτες
και προδότες της ιδέας

Λέων βασιλεύ
φέρε μας κουράγιο
δύναμη στην αδυναμίας μας

Λέων βασιλεύ
βασίλεψε!
σαν ήλιος που ανέτειλε
και θλιμμένα έδυσε


ΙΙ.

Στο όνοματου υγρού στοιχείου
που προφέρει υδάτινες μα και αιματοβαμμένες
συλλαβές ανα τους αιώνες, δέουμαι
Σαν θυσία προσφέρω το ανθρώπινο γένος
στο βωμό της αληθείας, της ισορροπίας
και της ψυχικής αλλοτρείωσης.


ΙΙΙ.

Ουρλιάζει και δεν σε ακούνε...
Δακρύζεις και δεν τους αγγίζει...
Πονάς, αγαπάς και δεν το νοιώθουν...
Ποιοί είναι;

Οι άνθρωποι...


ΙV.

Μεγάλε πατέρα, δημιουργέ
φέρε πίσω στα μάτια των παιδιών σου
το φώς, τ'αθάνατο
φέρε πίσω τη ζωή στη γη...


V.

Μακάρι νά'χα ζήσει στις μεγάλες στιγμές
πόνου της ανθρωπότητας, αρκεί μόνο νά'χα κλέψει
μια ματιά και μια λέξη από ένα γνήσιο άνθρωπο
έναν επι γής θεό, έναν καταλήτη, έναν από τους αρχαίους...


VI.

Οι πληγές που άνοιξες
δεν κλείνουν.
Το σώμα και η καρδιά
ξέχασαν πως να γιάνουν.
Πάνω μου κουβαλώ
στο σώμα χαραγμένες
όλες εκείνες τις μνήμες
γενναίων γενεών.

Μέσα στη καρδιά μου
ακόμα ανθεί, βλασταίνει και μαραίνεται
ο υάκινθοςτης χαμένης νιότης της γενιάς μου.

Αντί να διαλύσεις τους φόβους
μου δημιουργείς καινούργιους
και αθώος και δειλός πώς ν'αντέξω
Εγώ, γιός γενναίων γενεών;


VII.

Και αν δεν ήταν η ανάμνηση
και ακόμα πιο πολύ η ίδια η αγάπη
των δικών μας ανθρώπων... ποιός...;

Ποιός θα εκτροχίαζε το τραίνο του θανάτου
από τη σαλεμένη σκέψη της γενιάς μας;
Ποιός θα διατηρούσε ανέγγιχτη την αθώα
παιδική ψυχή μας κρυμμένη προσεκτικά
κάτω από τη γονική φροντίδα;
Ποιός, έστω και εξ' αποστάσεως θα έδιωχνε
τα δάκρυα απ' τα θολωμένα μάτια μας;


VIII.

Και ο νεαρός τραγουδιστής-καλλιτέχνης
σταμάτησε τον ποιητή στο δρόμο και τον ρώτησε:
"Θα με βοηθήσεις να γίνω αθάνατος;"