Wednesday, November 17, 2004

Τι να πώ...

Μη ρωτάς τι είναι αυτό που αρχίζει,
δεν γνωρίζω ούτε και 'γω.
Ξέρω μόνο τι θα πω όταν με ρωτούν
να αλλάζω λέξεις και νοήματα.

Με ρώτησαν γιατί, τι να τους πω;
Ότι έχει να κάνει με το σφίξιμο
που νοιώθεις όταν ξημερώνει;
με την αδιαθεσία που σε διαπερνά
όταν βρίσκεσαι μέσα σε πλήθος;

Ο πόνος, αυτή η παλιά γνώριμη έννοια
σαν φάντασμα πάντα βρίσκει δικαιολογίες
για να έρχεται και να φεύγει όταν δεν πρέπει
Ο πόνος του να είσαι με τόσο κόσμο
και κανείς να μη καταλαβαίνει
Ψέματα παντού, αισθήματα επιφυλακτικότητας
γιατί να καθαρίσω, τις ακαθαρσίες άλλων;

Να είχα στόμμα να φωνάξω,
Να 'χα χέρι για να γράψω
Να 'χα κάτι το αληθινό
Κάτι άλλο πέρα από το ψέμμα
στο οποίο ξυπνώ και κοιμάμαι
στο ψέμα στο οποίο ζω...

Wednesday, March 17, 2004

Κοιμάσαι...

Ξαπλώνεις δίπλα της
Βουλιάζει μες στην αγκαλιά σου
Χαϊδεύεις το ζεστό πύρινο κορμί της
Και η νύχτα προμηνύει έρωτα.

Το λιγνό και εύθραυστο κορμί της
το φωτεινό και γλυκό χαμόγελό της
το απαλό πύρηνο μαλλί της
το χρυσαφί πορσελάνινο δέρμα της.

Μες την αγκαλιά της,
δεν υπάρχει πόνος
δεν υπάρχει καταστροφή
υπάρχεις μόνο εσύ και αυτή.

Τη σφίγγεις, σε σφίγγει
κοιτάς μέσα στα μάτια της
βλέπεις το άστρο της καταγωγής σου, ώ Έλληνα θεέ...
ανοίγουν τα χείλη σου και τη φιλάς
και μετά ακολουθεί σιγή
μια ορμή σε κυριεύει και σ'αναγκάζει
να πείς αυτό που νοιώθεις
έρμαιο στο έλεος της νικήτριας
λες αυτό που ορκίστηκες να μη πείς ποτε....
"Σ'αγαπώ..."
"Σ'αγαπώ..."

Ένα δάκρυ πόνου δραπετεύει
γιατί όλη η σκηνή είναι στη φαντασία
και ξυπνάς αγκαλιάζοντας το μαξιλάρι σου
Υδρώτας, αίμα, δάκρυα...

Τα σκουπίζεις όλα με τα μακρυά μαλλιά σου
και συνεχίζεις ξύπνιος πια
την ίδια μονότονη και γνώριμη καθημερινή ημέρα.