Οι άνθρωποι φωνάζουν,
τα ζώα πια ουρλιάζουν,
τα ψάρια δεν μιλούνε,
φυτά που βρομούνε.
Θέλω να ξέρω το ένα χωρίς το δύο.
Θέλω να έχω το ένα μαζί με τα δύο.
Οι άνθρωποι πάντα είναι δύο.
Ένας λένε ίσον κανένας.
Αλλά και ένας ίσον θεός ή τέρας.
Του απομυθοποιημένου διαλεκτικού όντος,
του τραγελαφικού τρελού παραδείσου,
το αγγελικό πρόσωπο ενός καλοκαιρινού πουλιού,
το όνειρο που έγινε πραγματικότητα,
οι πολλοί που νόμισαν ότι είναι ο ένας.
Ποιοι θα ομιλήσουν ξανά για έργα θαυμαστά,
της ψυχής ο χώρος,
της ψυχής το μεγαλείο,
όλα αυτά εκεί μπορούν να δημιουργηθούν χειροπιαστά.
Ένας ίσον κανένας,
ή ίσον θεός ή τέρας;
Πότε θα μιλήσουν για το δύο;
Πότε θα μιλήσουν κάποιοι για τα πολλά;
Γιατί να φαγωνόμαστε σαν το σκύλο και τη γάτα,
για τον άν άρχει το ένα ή τα πολλά;
Υπάρχουν όλα και όλα είναι αρκετά!
Έλα μαζί,
εκεί μακριά πέρα απ' τη γη
πέρα από θάλασσες και ακτές,
πέρα από βαθιές πληγές.
Εκεί που βγαίνει τ' Απόλλωνα το άρμα του φωτός,
εκεί που υπάρχει μόνο ο λεγόμενος θεός.
Εκεί που κανείς ποτέ δεν πήγε,
κανείς ποτέ τίποτε δεν ανακάλυψε.
Η κρυφή, ψυθυριστή φωνή εσώπησε...
Η μόνη, αδιαπεραστη ψυχή έσπασε...
Ο ήλιος ανέτηλλε, και ο καιρός άλλαξε...
οι φίλοι φύγαν, και έμεινα μόνος...
με τη σκέψη, ελπίζω, των άλλων για συντροφιά...
Πάλι, πρέπει να πάω πίσω στη χώρα των σκοτεινών,
τη χώρα των ουροβόρων,
τη χώρα των ξανθών αδελφών
Μόνος μου είμαι τέρας...
Μόνος μου είμαι και θεός...
Αλλά μόνος μου είμαι...
μόνος...
