Αναλώσιμοι

Κοίταξα τον ήλιο στα μάτια
και είδα τα μάτια της να κλείνουν
κοίταξα τις γαλάζιες θάλασσες
και είδα το δάκρυ της να τρέχει

Αμάγαλμα ελπίδας και ενοχών
τύψεις για παλαιότερες συμπεριφορές
καθώς όλα είναι σχετικά
και όλα αναλώσιμα
ίσως στο τέλος της γραμμής
να ευθύνομαι εγώ

Και αν το κρύο του χειμώνα
θυμίζει τη ζεστασιά που προσέφερες
μια μέρα και μια νύχτα
θα θυμάμαι πάντα
τα λόγια που σωστά σου είπα όταν έφυγα

Κοίταξα ξανά τον ήλιο
και κλείσανε τα μάτια μου
κοίταξα ξανά τις γαλάζιες θάλασσες
και βούρκωσαν τα μάτια μου

Τόσες ικανότητες
και τόσες δυνάμεις
τέτοια ξεχωριστή ζωή
τέτοια υπόσχεση για το μέλλον
δεν καταλαβαίνω τι σημαίνουν όλα αυτά
κλειδωμένα μέσα μου η αλήθεια και το ψέμμα.

Δεν στάθηκα ικανός να σε αλλάξω
δεν στάθηκα ικανός να σε πείσω
δεν υπήρξα ποτέ φορέας σιγουριάς
υπήρξες το αερόστατο της ελπίδας μου
που με την ζέστη της πνοής σου φούσκωνα και πέταγα

Κοίταξαν τον ήλιο
και κλείσανε τα μάτια τους
κοίταξαν τις γαλάζιες θάλασσες
και βούρκωσαν τα μάτια τους

Και μείναμε μόνοι
συζητώντας γραφικά για επαναστάσεις
και ισωπεδωτικές αλλαγές
εγκλωβισμένοι όλοι μας
στην ψεύτικη και στημένη μοναξιά μας...

Θεία Δίκη

Εκτυφλωτικό φώς
μάτια που αλλάζουν χρώμα
καφέ σε γκρί
πράσινο σε μπλέ
μορφές δίχως χαρακτιριστικά
άνοιξε η πύλη και μια γνώρημη φωνή
με κάλεσε, σχεδόν διέταξε, να μπώ...

Παρουσιστήκαμε σήμερα εδώ
εμείς του αρχαίου είδους
για να ρωτήσουμε ο ένας τον άλλον
αν αξίζουν οι θυσίες που επιβάλλουμε

Συμβούλιο,
θεοί, ήρωες, ημίθεοι
και εμείς,
οι φύλακες
κληθήκαμε πρώτοι
να απολογηθούμε.

Πριν από χιλιάδες χρόνια
κάποιοι μας ονόμαζαν άγγελους
κάποιοι μας ονόμαζαν δαίμονες
κάποιοι μας αποκαλούσαν φωτεινούς
κάποιοι μας ονόμαζαν μύστες και ιερείς
σήμερα ζούμε όπως όλοι οι άλλοι
μα αναζητούμε προστασία
από αυτούς που προστατεύαμε.

Η αδυναμία μας βασίζεται στις επιλογές μας.

Η απολογία μας ήταν σύντομη και ειλικρινείς.
Οι πατέρες δεν δείξαν επιείκια, ποιός ο λόγος άλλωστε.
Πριν την αρχή του χρόνου, οι πρώτοι επαναστάτες
απαίτησαν να ζούν ελεύθεροι όπως οι άνθρωποι
και εξέπεσαν. Κάποιοι λένε πως έχασαν το δρόμο τους.

Θνητά μάτια, δύσκολα να διακρίνεις το μεγαλείο των Πατέρων.
Οι δυνάμεις μας ανεξέλεγκτες επιρρεάζουν τους κοινούς ανθρώπους
και ο κίνδυνος της αλαζονοίας τεράστιος. Δύσκολες ισορροπίες.
Έτσι είναι η φύση μας. Οι προστάτες, οι ιατροί, οι εν Δια φέροντες.
Ποτέ να μη ζητούμε αντάλλαγμα, ποτέ να μην ζητούμε πληρωμή.

Ακούστηκε το τρισύλλαβο όνομά μου
κλήθηκα σαν μάρτυρας υπεράσπισης
προτού δικαστώ και εγώ με τη σειρά μου.
Παρουσιάστηκα στον κόσμο του λευκού
φορώντας μαύρα ρούχα.

Ψυθιρίζοντας με δέος
υπερασπίστηκα τη θέση των αδερφών μου
αναφέροντας τις πολλαπλές δυσκολίες
δύσκολο είναι να είσαι αναμμένο κερί στον άνεμο
υπερασπίστηκα των επιλογών μας
Τι θα πει ελευθερία αν υπάρχει στέρηση επιλογών;

Κάποτε αντιμετωπιζόμασταν με βασιλικό σεβασμό
τώρα πρέπει να κρύβουμε το μεγαλείο μας
πίσω από μάσκες και εμφάνιση φτωχού αγύρτη

Η τιμωρία μας για την ύπαρξη ελπίδας
ήταν η απομόνωση και η μοναδικότητα

Τις νύχτες που κοιμάσαι
γνώριζε, ώ ξένε
ότι κάποιοι ορίζουν
τι όνειρα θα δείς
και τι φιλοδοξίες θα έχεις
σαν ξυπνήσεις
οι σκέψεις που έρχονται σαν έμπνευση
δεν είναι ποτέ απλά δικές σου
αλλά σκέψεις δικές μας που απλόχερα τις μοιράζουμε
όταν υπάρχει ανάγκη ή πανικός
ποτέ δεν θα στο πούμε,
ποτέ δεν θα ζητήσουμε ευχαριστώ
πρόσεξε μόνο την αυθάδεια
στο διπλανό σου
γιατί αυτός μπορεί να είναι
ένας από μας...

Κλείνοντας την απολογία μου
με αυτά τα λόγια της αλαζονείας
οι θεοί πατέρες με τιμώρησαν
για άλλη μια φορά
στερώντας μου τη φιλία
και τη συνεχή μου κοινωνία
απομόνωση για μια ακόμη φορά
αρρώστια σε αυτούς που αγάπησα

Άκαρδοι, σκληροί αλλά δίκαιοι προστάτες...
Ποιός προστατεύει τους προστάτες
Ποιός φυλάσει τους φύλακες;
Ποιός αγαπάει τους πονεμένους;
Ποιός δίνει σημασία στους εν Δια φερόμενους;
Ποίος κάνει παρέα στους απομονωμένους;



Κανείς...

Ηθοποιός

Η αυλαία πέφτει,
το κοινό χειροκροτά ακόμα
επεφημώντας τους ηθοποιούς
ικανοποιώντας τους χορηγούς.

Ο πρωταγωνιστής χαμογελά υπερήφανα
θρέφει τη ψυχή του εκείνη τη στιγμή
είναι το κέντρο της προσοχής
είναι ο θεός τους, ο οδηγός τους.

Τα φώτα κλείνουν και ο κόσμος οδεύει προς τις εξόδους.
Κάποιοι τρέχουν στα καμαρίνια να συγχαρούν από κοντα
τους δημιουργούς αυτής της θαυμάσιας βραδιας
Κάποιοι με υστερία συνωστίζονται αποζητώντας ένα αυτόγραφο.

Ο πρωταγωνιστής σίγουρος για τον εαυτό του
νοιώθει πλήρης, ικανός για τα πάντα
και μοιράζει χαμόγελα και ευχαριστίες
στις ρηχές κολακείες των θαυμαστών του.

Οι θύρες κλείνουν και επικρατεί ηρεμία.
Μόνο οι καθαρίστριες που καθαρίζουν τις θέσεις του κοινού
και οι τεχνικοί που μαζεύουν τα μηχανήματα έχουν απομείνει,
ενώ οι υπόλοιποι ηθοποιοί φεύγουν από την πίσω πόρτα.

Ο πρωταγωνιστής γυρίζει στην σκηνή
κοιτάζει γύρω του παρατηρώντας
τις χαρούμενες εκφράσεις τους
"επιτέλους τελειώσαμε" λένε

Ακίνητος, τους βλέπει να αποχωρούν
και μένει μόνος του, στο σκοτάδι
της άδειας σκηνής του θεάτρου.

Κατάρα και ευλογία η ζωή του καλλιτέχνη.
Δυό ώρες ζωής και εικοσιδυό ώρες θανάτου
κάθε μέρα...

Πουλημένη Γενιά

Θανάσιμο μίσος, πλημμυρίζει τις ψυχές των γερόντων
ζηλεύοντας την πρόσκαιρη αθανασία των νέων
που δείχνουν έτοιμοι να τους αντικαταστήσουν
έτοιμοι να προχωρήσουν με κάθε μέσον, δίχως ηθική.

Ποιός άλλος όμως φταίει για την κατάντια μιας γενιάς αν όχι η προηγούμενη γενιά;

Όταν η ψυχή ενός παιδιού δεν μαθαίνει ν'αγαπά
και όταν πρωταρχική αξία του καθίσταται η "μόρφωση"
καμία ηθική, καμία δυσειδαιμονία, κανενός είδους ρομαντισμός
δεν υπάρχει να τον καθοδηγήσει σαν πυξίδα

Βαρέθηκα πραγματικά να τους κοιτώ στα μάτια
και να βλέπω κλώνους των γονιών τους
ανίκανοι να κόψουν τον ομφάλιο λώρο τους
πιθικίζουν κάνοντας ότι τους πούν οι υπερφύαλοι γονείς τους

Ξεπουλημένοι και αυτοί, όπως και τα πρότυπά τους
για μια κοινωνική αποκατάσταση και του βουλευτή την εύνοια
αντάλλαξαν τον εαυτό τους σε νεαρή ηλικία
για να φτάσουν σήμερα να έχουν εξοχικά, πισίνες και τιμές;

Ποιός θα μας διδάξει την ανωτερότητα τους εαυτού μας;
Ποιός θα μας δείξει την διαφορά μεταξύ πάθους, έρωτα και αγάπης;
Ποιός θα μας υποδείξει τον τρόπο σκέψης που απαιτείται σήμερα;
Ποιός και τι θα μας κάνει να διαφέρουμε από τις μηχανές που εμείς οι ίδιοι κατασκευάσαμε;

Αναίσθητοι, στέκουμε στο απυρόβλητο
περιμένοντας την επόμενη αυτάρεσκη ανάδειξή μας
μη δυνάμενοι να αναγνωρίσουμε αυτά που ήδη έχουμε, ζητούμε περισσότερα,
δαγκώνουμε και μασάμε περισσότερο από όσο μπορούμε να καταπιούμε
υπερβάλλουμε, δείχνουμε ζήλο για να δείξουμε ότι είμαστε ξεχωριστοί.

Όλα για τη γαμημένη δόξα και την παραισθησιογόνη υστεροφημία μας
Όλα για την ικανοποίηση των μεγαλυτέρων που φουσκωμένοι από την εμπειρία
φοβούνται να μας αφήσουν να δοκιμάσουμε νέους δρόμους, νέες κατευθύνσεις.
Όλα για την δόξα του ονόματος, της πατρίδας και ενός έθνους που έκλεψε το όνομά του
και φροντίζει να το λερώνει κάθε στιγμή της πικρής και σάπιας του ζωής.

Ξεχνάμε όμως ότι από χώμα ξεκινήσαμε
και σε χώμα θα καταλήξουμε
τόσο εμείς που αριστεύουμε
όσο και εμείς που αποτυγχαίνουμε...

Θέλω

Πνίγομαι σε αυτόν τον κόσμο
της στείρας εκλογικευμένης ζωής μας
Πνίγομαι σε αυτήν τη θάλασσα
της απομόνωσης, της απομάκρυνσης,
της περιορισμένης ευθύνης.

Η μαγική λέξη που λείπει απ' τα χείλη μας
"Θέλω''
Ακόμα και η επιθυμία θεωρείται αμαρτία
στην γκρίζα εποχή μας και υπόσχεται
δυσκολίες, φουρτούνες και το χειρότερο
μια προκαθορισμένη ζωή, με σχέδιο.

Θέλω να ταξιδέψω σε μέρη ξεχασμένα
Θέλω να πετάξω ελέυθερος μακριά στους νυχτερινούς ουρανούς
Θέλω να κόψω όλους τους δεσμούς μου με το παρελθόν
Θέλω ελευθερία
Θέλω ηρεμία και ένταση μαζί
Θέλω αγάπη, μίσος, φόβο, πάθος, πόνο
Θέλω αισθήματα ειλικρινά και αυθεντικά
Θέλω ανεξαρτητοποίηση και καμία υπόσχεση για το αύριο
Θέλω χάος και τάξη
Θέλω κατάρευση της πολιτικής και ανάδειξη του ανθρώπου
Θέλω πικάντικες στιγμές σε απόμερες γωνιές του χάρτη
Θέλω γέλιο, χαρά και έκσταση
Θέλω θλίψη, δάκρυα και στενοχώρια.
Θέλω ηρεμία και πάνω απ'όλα ησυχία
Θέλω μια ζωή γεμάτη γεγονότα ικανά να βασιστεί ένα μυθιστόρημα
Θέλω μύθους και νέες θρησκείες, ικανές να εμπνεύσουν το αύριο
Θέλω επανάσταση πνεύματος και ανακάλυψη ενός νέου μεγαλείου.

Παράνομος ισχυρίζομαι πως είμαι
σε αυτόν το κόσμο, σε αυτή τη χώρα
που εγκλωβίζει τα παιδιά σε όνειρα
τα οποία καταρρέουν και διαψεύδονται
στην σκληρή ηλικία των 17.

Αναγνώστη μιας μακρυνής μελλοντικής εποχής
γνώριζε και πές στους συνανθρώπους σου
πως στη δική μας εποχή, η πρωτοτυπία
θεωρείτο έγκλημα και η ελευθερία αμαρτία...

Μαρασμός

Σύγχιση, σύγχιση
όλα μου τα λόγια
μια ψευδαίσθηση.
Τι είναι αληθινό;
Τι ψέυτικο;
Είμαι ξύπνιος ή κοιμάμαι;

Σύγχιση.
Υποσχέσεις
ενάρετες σχέσεις
φιλίες, έχθρες
κοινωνικότητα

Μαρασμός στην εποχή μας
μάς δημιουργεί φοβίες
ικανές να μας απομακρύνουν
από τα πιο μικρά και απλά πράγματα.

Δύσκολα εγκαταλείπουν οι λέξεις το στόμα μας
ακατανόητα φαίνονται τα πιο λογικά
και μόνιμα τα περιστασιακά
γιατί τόση απομόνωση στην εποχή μας;

Γιατί τόση θλίψη...

Ουροβόροι

Σκοτάδι, μυρωδιές σήψης...
Κι άλλος εφιάλτης
Αισθήματα αλησμόνητης τύψης
της μοίρας μου δυνάστης

Ακολουθώντας διάδρομο μακρύ
κρατώντας στο χέρι μου δαδί,
πυρσό από χρυσελεφάντινο οστό
έφτασα στην αίθουσα των βασιλέων

Με φωνή τρεμάμενη από δέος
ξαφνιάστηκα απ' του βασιλιά το κλέος
στέμμα διαμαντένιο στολίζει την αρχαία κάρα
ατσάλινο σπαθί κραδαίνει στο χέρι το δεξί

Συμπεριφερόμενοι σαν μανιακοί
οι εκστασιασμένοι υπήκοοι
γυναίκες που σκίζουν τα ρούχα τους
παιδιά που πηδάνε στη φωτιά
για την καλοπέραση του άψογου βασιλιά τους

Ανυποψίαστος σπρώχνω το όραμα μακριά
καθώς με ρίχνουν στη φωτιά, θυσία και σπονδή
όταν οι φλόγες πλημμύριζαν τη καινή ψυχή μου
επικαλέστηκα το όνομα αυτών που έπεσαν παλιά
θυσία στου θηρίου της εκμετάλλευσης το βωμό.

Ουροβόροι άρχοντες, άφθαρτοι στην οργή τους
αξεπέραστοι, ανέραστοι εραστές, δυναμικοί υποκριτές
ποτέ δεν σταματούν, ποτέ δεν υποχωρούν
μανιακοί δολοφόνοι, δολοπλοκίες
κρυμμένοι πίσω από ευγενικά πρόσωπα
και πολυεθνικές εταιρίες, αφεντικά με δούλους

Προσοχή! Το χαμόγελό τους είναι κάλπικο
και η ευφάνταστη αλαζονεία τους ασύγκριτη
στο θρόνο του βασιλιά της ανικανοποίητης, της δίψας για πλούτο
εμφανίζονται υποκλινόμενοι σαρδώνια μιλώντας
η πίεση πλέον είναι αφόρητη.

Στροβιλιζόμενος απομακρύνομαι
φεύγω μακριά, άλλη μια νύχτα
παλεύοντας με το μέλλον
άλλη μια ιστορία συμπυκνώθηκε
με γράμματα και σφραγγίστηκε σε φακέλους.

Αναζητώντας την τέλεια ομορφιά
που σπέρνει τρόμο στην καταχνιά
εξοπλίζομαι με την ελπίδα της χαραυγής
μια νέα μέρα υπόσχεται μια νέα ευκαιρία για αλλαγή
αλλά δυστυχώς και τον ερχομό μιας νέας νύχτας
ίδιας με την χθεσινή

Η γενιά μας

Αστείρευτη η έμπνευση
και η ανάγκη για έκφραση
το πάθος της γενιάς μας
καλουπώνεται στις τηλεοράσεις.

Ανίκητος ο φθόνος μας
και η ανάγκη για κέρδος
οι ελπίδες της γενιάς μας
προδίδονται από τους ηγέτες μας.

Ανικανοποίητος ο ερωτισμός μας
και η δίψα για ρομαντισμό
τα όνειρα της γενιάς μας
ξεχάστηκαν όταν ενηλικιωθήκαμε.

Απίστευτη η ορμή για επανάσταση
και οι πείνα μας για κάτι καινούργιο
η εξέγερση της γενιάς μας
θάφτηκε από κομματικοποιήσεις και καπηλείες.

Ανεξέλεγκτη η υπνηλία μας
και φορώντας πάντα παρωπίδες
η ικανότητα της γενιάς μας
μικρή και ανίκανη όπως και τα όνειρά μας...

Ελευθερία

Η ελευθερία πάντα θα πατά
σε απελπισμένες διαθέσεις και τρόπους
όταν κανείς πια δεν γνωρίζει
τι για αυτόν το μέλλον κρύβει

Περνάν τα χρόνια και μεγαλώνεις
πνιγμένος σε ένα αίσθημα απόγνωσης
νοιώθεις μελαγχολικά και θλιμμένα
σαν νά'σαι θαμμένος με το κεφάλι έξω απ' τη γη

Ποιος σου έδειξε το δρόμο;
Ποιος σε οδήγησε στον ουρανό;
Χαράμισα τον χρόνο μου παίζοντας παιχνίδια
γιατί και πώς αποφάσισες να πετάξεις μακριά;
χωρίς σημάδι ή ειδοποίηση...

Πήρα ένα γρήγορο αμάξι
επιταχύνοντας οδήγησα μακριά
τίναξα τα μυαλά μιας πόρνης στον αέρα
μα τίποτε δεν άλλαζε τη ζωή μου

Και τότε ένα πρωί
ξύπνησα μες τη βρωμιά μου
κατάλαβα τότε για πρώτη φορά
αυτό που έψαχνα εδώ δεν υπήρχε για να βρω

Έτσι, έφυγα μακριά, βαθιά μέσα στην έρημο
κρύφτηκα στα φαράγγια και τις δυτικές βουνοπλαγιές
δημιούργησα μουσική παίζοντας, ουρλιάζοντας με τους λύκους
όντας απλά ο εαυτός μου, χωρίς νά'χω σκέψεις στο μυαλό μου

Δίχως σκέψεις να μ'απασχολούν
ζώντας και αγαπώντας
στο όνομα της ελευθερίας

Ελευθερία!
Ελευθερία!
Ο ήχος της ξεθωριασμένης ελευθερίας δεν σταματά
σαν ένας νόμος ή μια αγάπη που δεν λυγίζει
στην έρημο, στη φύση θα βρεις τον εαυτό σου
να ουρλιάζει "Ελευθερία" προς τη δύση.

Μα καθώς θα μεγαλώνεις, θα δεις
πιστεύω πως θα καταλάβεις
ότι στο τέλος μέσα από τα ίδια σου τα στήθη
η ελευθερία ξεθωριάζει σαν ανάσα
σα κύκνειο άσμα, πρωτόγνωρο μα τελεσίδικο...

Μια στιγμή

Παρατήρησε τις κινήσεις της,
κοίτα πως ξαποστέλνει κάθε πρόσκληση
πως ξεπερνά κάθε εμπόδιο και πρόκληση
πρόσεξε γιατί οδεύεις σε ενεργό ναρκοπέδιο

Τα μάτια της κόβουν την καρδιά μου
σαν το διαμάντι ενός ληστή που κόβει τη βιτρίνα
η ανάσα της βυθίζει τη σκέψη μου σταδιακά
όπως ο άνεμος φουσκώνει τα πανια και ωθεί το πλοίο
το άγγιγμά της ηρεμεί την άγρια, πρωτόγονη ψυχή μου
όπως το η δύναμη της νύχτας φέρνει τον ύπνο στα ζωντανά

Παρατήρησε τον τόνο της φωνής της
κοίτα πως δημιουργεί στενόχωρη σύγχιση
και πως σταματά ή ξεκινά κάθε συζήτηση
έσο έτοιμος γιατί οδεύεις σε άγνωστα νερά

Καθώς ξαπλώνει δίπλα μου, χαιδεύει τις πληγές μου
ρίχνοντας βάλσαμο με κάθε της ψύθιρο
μου υπόσχεται ένα νέο όνειρο μια καινούργια στιγμή
που διαρκεί όσο ένα καρδιοχτύπι
όσο δυο ανάσες, όσο ένα ηλιοβασίλεμα
όσο ένας αιώνας, όσο μια πανσέληνος.
Μια στιγμή τόσο μικρή τόσο μεγάλη
όσο η πνοή που με γεμίζει αυτή την ώρα.

Παρατήρησε πως ανοίγει τα μάτια της καθώς ξυπνά
κοίτα πως στη σύγκριση ο ήλιος πως τρομοκρατείται
πρόσεξε για μια στιγμή την αύρα που δημιουργεί
το χαμόγελο της σιωπής που υπόμονα συγκρατεί
ηλεκτροφόρα δίχτυα τα μαλλιά της

Προσοχή, μυρίζει αίμα και φωτιά
μια νέα θυσία στους θεούς της ενοχής
Προσοχή, είναι η ίδια η ζωή
αχτίδα μέσα στο σκοτάδι της εποχής μου.

Έρμαιο του χρόνου η πυρρά που ανάβει στη σπηλιά της
έρμαιο τους εαυτού μου η σκιά που χάνεται στη μοναξιά της
στη σκέψη μου επιστρέφει ξεπουλωντας υποσχέσεις
που έδωσε απλόχειρα σε εκείνη την ασήμαντη για αυτήν στιγμή

Υπάρχει...

Υπάρχει εκεί έξω κάτι που μας παρακολουθεί
κάτι που μας περιμένει να δράσουμε αναλόγως
και δεν είναι άνθρωπος, δεν είναι ζώο.
Δεν έχει ψυχή, ούτε μάτια αληθινά για να δεί
αυτιά για να ακούσει, γλώσσα για να γευθεί.

Υπάρχει κάτι εκεί έξω που θρέφεται
οπό τους φόβους μας
από τις χαρούμενες στιγμές μας
από την λύπη μας
από την αγάπη μας
από την ίδια μας την ψυχή
και όχι απο σάρκα ή από αίμα

Οι επικλήσεις το απωθούνε
και οι προσευχές το έλκουν.
Η λατρεία μας το διαστρέφει
και η αποστροφή μας το δυναμώνει

Οι υπέρτατοι, αιώνιοι Κύριοι,
που ζούν μέσα μας, στα συναισθήματά μας.
ετοιμάζουν την άφιξη μα και αναχώρησή τους.
Εμείς πειραματόζωα μιας εξελικτικής πορείας
δίχως να γνωρίζουμε την μήτρα που μας γέννησε
ζούμε για να τους εκολάπτουμε σαν κουκούλια
που επωάζονται φέρνοντας στο κόσμο νέα είδη
νέους φόβους και χαρές
νέες λύπες και αγάπες
νέες ψυχές...

Το Δάκρυ

Σκιάστηκα βλέποντας το χαμόγελό της,
να ραγίζει απότομα κοιτάζοντας στο κενό
όταν απομακρισμένη απ' τον περίγυρό της
βυθίζεται σε θλίψη που κρύβει το αληθινό.

Καθώς με βία συγκρατούσε αυτό που ένοιωθε
και χάνονταν στον καταιγισμό των σκέψεων
σε πανικόβλητες γκρίζες θύελλες αναμνήσεων
και ονείρων, απορούσα που νόμιζε πως τα'κρυβε

Στα κρυφά και ανεξήγητα του νου της τα στρώματα
πλοήγησα στα τυφλά την πλωτή ενύπνια σχεδία μου
με ενόραση που διαισθάνεται εικονικά με χρώματα
σημάδεψα τη μνήμη σαν πρόλογος στην ιστορία μου

Στα κρυφά με ταραχή και ξέσπασμα ξαφνικό
έλιωσαν τα μάτια της σε ένα δάκρυ αληθινό
σαν μια σταγόνα, προάγγελος βροχής που πέφτει
σε γη ξηρή και διψασμένη, στο πρόσωπό της τρέχει

Γιατί ένα δάκρυ είναι ένα διαμάντι
κρύβει σκέψεις, κρύβει πόθους
αλλάζει βλέψεις, σπάει όρκους
κρύβει μιας κάλπικης χαράς ψεγάδι.

Όσο πιο σπάνιο το δάκρυ τόσο πιο πολύτιμο
κι όσο πιο ειλικρινές τόσο πιο πικρό τ'αντίτιμο
μιας ψυχής η απαισιόδοξη και εσωστρεφής εντροπία
καθορίζεται από μια καθημερινή και μονότονη ανία

Καταφύγιο της προσέφερα στο μυστηριακό λιμάνι μου
και άφησα το δάκρυ της να κυλήσει στη παλάμη μου
άπλωσα το χέρι μου και το τοποθέτησα στ'αστέρια
έκλεψα το φεγγάρι και της το ακούμπησα στα χέρια

Εφιάλτες (για τον φίλο μου τον Θ.)

Θλιμμένα μάτια κοιτάζουν τ' αστέρια
φαντάσματα από το παρελθόν στο παρασκήνιο
καθώς νυχτώνει, το θηρίο της οργής
τα στήθια του φουσκώνει

Με γυμνά πόδια τρέχει στα χαλίκια
αναστενάζει από τον πόνο και γονατίζει
μια χούφτά χώμα μέσα απ' την παλάμη του κυλά
και έντονοι σπασμοί ακολουθούν.

Η οργισμένη φωνή του καλύπτει τη βοή
του ανέμου, και ο πόνος μεγαλώνει.
Αχανείς ερωτήσεις δίχως απάντηση τον πνίγουν
το φορτίο του τον αναγκάζει να ξαπλώσει

Εφιάλτης, προδωσία,
μαύρα σκυλιά τον βασανίζουν
αιμοδιψή κοράκια περιμένουν
οργή, κατάρες, στενοχώρια.

Απόρρησα... Τι βασανίζει τον θνητό;
Με τι μορφή ομίχλης να τον πλησίασω;
και κοίταξα στα μάτια του
και προσπαθώντας τότε να καταλάβω τι τον βασανίζει.
είδα μάτια που λιώνουν και γίνονται δάκρυα
λόγια πόνου που αιμοραγούσαν απ' το στόμα του
και συνεχώς η ίδια ερώτηση
Γιατί;
Γιατί;

Απορούσε για τη συμπεριφορά της
απορρούσε για την προσεγγισή της
χρόνια τώρα τον κορόιδευε
χρόνια τώρα τον βασάνιζε.

Ρίγησα από την ένταση των αντιδράσεών του
θυμίθηκα τον εαυτό μου, όταν ζούσα σαν θνητός
τότε που η κατάρα της απόρριψης ήταν δυνατή
τότε που η μοναξιά στοίχειωνε μόνιμα την δική μου τη ζωή

Μάζεψα όλο το κουράγιο μου και όλη τη δύναμή μου
και παρουσιάστηκα μπροστά στο φίλο μου
τον έπιασα απ' τον ώμο και τον ρώτησα
"Τι σε βασανίζει αδερφέ
Τι σε βασανίζει φίλε μου;"

Σήκωσε το βλέμμα απορρώντας
ξαφνιασμένος από την εμφάνισή μου
και τότε θυμίθηκα αισθήματα απόγνωσης
"Είσαι σίγουρος ότι θέλεις να είσαι εδώ;" με ρώτησε

"Η παρουσία μου επιβάλεται
είναι ο λόγος που επέστρεψα
σε αυτόν το κόσμο των ηλιθίων
να βοηθήσω χωρίς να ζητώ πληρωμή
Τόσους άσχετους βοήθησα, εσένα αδερφέ
θα αντέξω να ξεχάσω; Πές μου τι; Τι σε βασανίζει;"

Ψυθιρίζοντας τα παραπάνω γονάτισα και κάθησα δίπλα του
Αργά, σαν να μετρούσε κάθε δευτερόλεπτο, ανασκουμπώθηκε
άνοιξε το μικρό φλασκί με το κρασί και ήπιε
προσπαθώντας να πάρει κουράγιο.

"Αδερφέ, μακάρι νά 'μουν σαν και εσένα
γυναίκας η φλογερή λεπίδα να μην σ'αγγίζει
της κατάρας των θεών η αύρα να μη σε σφύζει
γιατί πάντα να βγαίνω τελευταίος και εξαπατημένος;

Μακάρι να σ'είχα ακούσει, μακάρι νά 'μουν σαν εσένα
μιας μονάχα γυναίκας η ματιά να μην σε καίει
και η άμυνές σου ποτέ να μην υποχωρούν
και ποτέ να μη ρωτάς εκτός απο εσένα ποιός άλλος φταίει;"

Απόρρησα με το πόσο λίγο
ο φίλος μου με ήξερε
απόρρησα γιατί αυτός
καταλάβαινε μόνο όσα ήθελε

"Κανείς δεν είναι τέλειος
και πρώτυπο σωστό.
Κανείς δεν βρίσκεται εδώ
για να σε σώσει απ' τον πόνο

Ήρθα από τους χώρους του φωτός
απλά για να σ'ακούσω, όχι σύγκριση
κακόγουστη να κάνω και να αρχίσω.
Πές μου λοιπόν τι είναι αυτό
που πραγματικά σε βασανίζει;"

Μια λάμψη θλίψης στα μάτια του
και ένα δείγμα οργής στη φωνή του
"Αδερφέ, αυτό που με βασανίζει
το ξέρεις πολύ καλά εξ' αλλου
αυτό σε βασανίζει και εσένα
και σε κάνει σκοτεινό.
Αυτό σε κάνει σκοτεινο
απρόσιτο και απόμακρο
αυτό σε κάνει δύσκολο και ανέκφραστο
αυτό σε αφήνει μόνο"

Άπλωσα το χέρι μου και έσβησα τ'αστέρια
κοίταξα το φεγγάρι και άλλαξα το χρώμα του
"Μόνος μου ζώ, του είπα, όλα αυτά τα χρόνια
γιατί στο όρος των θεών μονάχος σου μπαίνεις"

Καθώς ο εφιάλτης πλησίαζε το τέλος
και οι ήχοι χάνονταν στο σκοτάδι του ύπνου
ο φίλος μου ψυθίρισε
"Μόνος δεν μπορεί κανένας
είτε θεός είναι ... είτε τέρας"

άτιτλο-ακατέργαστο v.2

Ξεκινά απ'τα χαμηλά
με κρυφά ενδυκτικά
θέλοντας να φτάσει ψηλά
σε στάδια φανερά

Ξέρει τι δεν θέλει
και δε ξέρει τι θέλει
αποφάσεις των ανθρώπων
κρυμμένες στα τραγούδια

Χαράζει και ο ερχομός της νέας μέρας
υπόσχεται μια άνθηση ευγένειας
ο πιο περίεργος κόσμος που έζησα ποτέ
η πιο περίεργη ζωή που κλήθηκα να ζήσω

Και όταν τα νιάτα θα περάσουν
και η μελαγχολία αντικατασταθεί απ' την ανία
θα θυμούνται τα μνημεία που χτίσαμε αρχαίοι
και θα ψυθιρίζουν με παράπονο γιατί δεν συμετείχαν.