Wednesday, November 17, 2004

Τι να πώ...

Μη ρωτάς τι είναι αυτό που αρχίζει,
δεν γνωρίζω ούτε και 'γω.
Ξέρω μόνο τι θα πω όταν με ρωτούν
να αλλάζω λέξεις και νοήματα.

Με ρώτησαν γιατί, τι να τους πω;
Ότι έχει να κάνει με το σφίξιμο
που νοιώθεις όταν ξημερώνει;
με την αδιαθεσία που σε διαπερνά
όταν βρίσκεσαι μέσα σε πλήθος;

Ο πόνος, αυτή η παλιά γνώριμη έννοια
σαν φάντασμα πάντα βρίσκει δικαιολογίες
για να έρχεται και να φεύγει όταν δεν πρέπει
Ο πόνος του να είσαι με τόσο κόσμο
και κανείς να μη καταλαβαίνει
Ψέματα παντού, αισθήματα επιφυλακτικότητας
γιατί να καθαρίσω, τις ακαθαρσίες άλλων;

Να είχα στόμμα να φωνάξω,
Να 'χα χέρι για να γράψω
Να 'χα κάτι το αληθινό
Κάτι άλλο πέρα από το ψέμμα
στο οποίο ξυπνώ και κοιμάμαι
στο ψέμα στο οποίο ζω...