Friday, August 16, 2002

Συμβουλές

Και ένιωσα το σφίξιμο
ένιωσα τη σήψη,
πάλι μόνος μου θα μείνω,
χωρίς συνοδοιπόρο μες τη θλίψη.
Ο κόσμος όσο και αν τον κυνηγάς,
τόσο σε απορρίπτει.

Περιμένεις να απλώσει το χέρι και να σε παραδεχτεί.
Περιμένεις να έρθει ο ίδιος και τη λύση του να αποκαλύψει.

Μέσα στο διαμαντένιο κόσμο,
της ηρεμίας και της σιωπής
αυτής της θανάσιμης σιωπής,
περιμένει ο εαυτός μου
τη γνώριμη φωνή από παλιά,
να έρθει να μου πει
"γεια σου φίλε, πες μου,
τι θα πει η λέξη προτροπή;"

Ζητώ την αγάπη του ενός ανθρώπου,
ζητώ το σεβασμό των πολλών,
αλλά λίγοι μπορούν να καταλάβουν τι θα πει αυτό.
Πολλοί θα χλευάσουν.
Πολλοί θα κοιτάξουν περιπαιχτικά.
Πολλοί θα βυθιστούν στο μεδούλι της καιόμενης άψυχης συνείδησης.

Ποιος ή ποια θα ακολουθήσει;

Το χέρι ακουμπάει τη καυτή σάρκα,
νιώθει την ζεστασιά και τον ηλεκτρισμό,
νιώθει την ετερώνυμη έλξη
νιώθει το κόσμο του να φτάνει στα επίχρυσα παλάτια του πόνου.

Αγαπάς;
Νιώθεις;
Ναι;
Χαχαχα...

Τότε το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να πονάς.

Και δεν φταίει για αυτό η οπτική μου γωνία,
έτσι είναι,
η σπείρα της αναγεννήσεως,
το οιδιπόδειο σύμπλεγμα,
η συσίφια ατραπός,
η έλξη μεταξύ των δύο,
η συμπλήρωση της κενότητας,
ο κόσμος της καταστροφής,
ο κόσμος της δημιουργίας.

"Ως πότε;" θα ρωτάς,
απάντηση όμως δεν θα παίρνεις.

Είσαι δειλός.
Είσαι ψεύτης.
Είσαι τραχύς.
Είσαι ωμός.
Είσαι απότομος.
Eίσαι άκομψος.

Κοιτάς μόνο την αρνητική πλευρά όλων των πραγμάτων,
και ξεχνάς το αιώνιο ταξίδι.

Ταξίδεψε ψηλά παιδί μου,
δες το κόσμο με τα μάτια της ψυχής σου,
ξέχνα όλα όσα αφήνεις πίσω σου,
απέρριψε όλα όσα σου έχουν μάθει,
γνώρισε, μάθε τα πάντα από την αρχή,
σαν ένα μικρό παιδί.

Τραγούδησε το τραγούδι της χαράς την ώρα της λύπης
και το τραγούδι του πόνου την ώρα της χαράς.
Mάθε στον εαυτό σου τι είναι καλό και τι κακό
βάζοντας δικά σου κριτήρια και όχι άλλων.
Το παιδί που έχεις μέσα σου ωρίμασε το και κράτα τον τρόπο σκέψης.

Και αν νοιώθεις μόνος...
μη φοβάσαι...

Εγώ είμαι περισσότερο....