Μεθυσμένο Παραλύρημα

Σκοτεινά ματια
ξαφνικά στα σαράντα
θεοσκότεινα και έξω
αν μου φύγεις και εσύ
ποιός θα με ξορκίζει;

Τασάκι μαύρο, με ναρκωτικού στάχτη γεμάτο
αν θα λείπει η συμπόνια τι θα γίνεις εσύ;
Κι αν ο στοίχος αλλάξει τι θα θα χορέψουν συρτά
παλικάρια τε, και ρεμπέτικα, μα κοφτά;

Προσπαθώ να μεθύσω
στην αγκαλιά σου να πέσω
στη γοητεία σου να υποκύψω
αλλά δεν μπορώ, δεν γίνεται
κατί πιο βαθύ με βασανίζει

Γυναίκα που ανήκεις
στη ράτσα που μυρίζει ουίσκι
ήρθα
προσκύνα
είμαι ο θεός σου,
το αύριο.

Η κακομοίρα η ζωή,
αγία, που τη φωνάζουν πουτάνα
συχνά στο σκοτάδι μου σε θυμίζει,
φάρος για μένα ειναι τα μάτια σου
που οταν με φωτίζουν βλέπω
τα παντα διαφορετικά.

Τις σκέψεις μου γράφω
για να θυμάμαι και αύριο
τη νίκη μου στο θάνατο.

Ζήτω η Ζωή!

Σ'αγαπώ, αλλά που είναι τα μάτια σου
άγγελέ μου;
Μου λέιπουν...

Κοιμάσαι... (v.2)

Ξαπλώνεις αθόρυβα δίπλα της
Βουλιάζει μες στην αγκαλιά σου
Χαϊδεύεις το ζεστό, πύρινο κορμί της
Και η νύχτα προμηνύει έρωτα.

Το λιγνό και εύθραυστο κορμί της
το φωτεινό και γλυκό χαμόγελό της
το απαλό πύρινο μαλλί της
το ασημί, πορσελάνινο δέρμα της.

Μες την αγκαλιά της,
δεν υπάρχει πόνος
δεν υπάρχει καταστροφή
υπάρχεις μόνο εσύ και αυτή.

Τη σφίγγεις, σε σφίγγει
κοιτάς μέσα στα μάτια της
βλέπεις το άστρο της καταγωγής σου, ώ Έλληνα θεέ...
ανοίγουν τα χείλη σου και τη φιλάς
και μετά ακολουθεί σιγή
μια ορμή σε κυριεύει και σ'αναγκάζει
να πείς αυτό που νοιώθεις
έρμαιο στο έλεος της νικήτριας,
λες αυτό που ορκίστηκες να μη πείς ποτε....

"Σ'αγαπώ..."

Και τότε, η σύγκρουση των δυο πλανητών
μέσα στο κεφάλι, ξαφνικά σε μια στιγμή
τελειώνει και ανοίγουνε τα μάτια
σαν δυο στόμματα, ετοιμα να τραφούν
από το φώς του κόσμου.

Ένα δάκρυ πόνου δραπετεύει
γιατί όλη η σκηνή ήταν στη φαντασία
και ξυπνάς αγκαλιάζοντας το μαξιλάρι σου
Υδρώτας, δάκρυα...

Η παράνοια της εξορίας...

Τα σκουπίζεις όλα με τα μακρυά μαλλιά σου
και συνεχίζεις όπως και την νυχτα πριν της χθεσινής,
μα ξύπνιος τώρα πια
στην ίδια μονότονη και γνώριμη καθημερινή ημέρα.

Το Σκιάχτρο

Καποια στιγμη, παρατήρησα το χρονικό από ένα δάκρυ
Το είδα να δημιουργείται με τρόπο δραματικό, ξαφνικό
Όπως μια ψυχή ζωογονεί ένα βρέφος που γεννάται
Και τότε θυμήθηκα, θυμήθηκα και πάλι το φόβο.

Άγγελε μου, γίνε το σκιάχτρο που θα διώξει μακριά
Τα κοράκια του φόβου, που τόσα χρόνια βασανίζουν
Ψυχές ανθρώπων καλών και πρωτότυπα σεμνών.
Τη βοήθειά σου, άγγελέ μου, για άλλη μια φορά ζητώ.

Διάλεξε φίλε, με ποιούς διαλέγεις να ‘σαι;
Με αυτούς που πίνουν διαμαντόσκονη
Και νοιώθουν πλήρεις με το τίποτα,
Ή με αυτούς που σκοτώνουν για να δουν χαρα
Αλλά αξιώνονται με τις παγκόσμιες αρχές του φόβου.

Απαίτησε επιτέλους από τον εαυτό σου
Γίνε και εσύ ένας απ’ τους Άρχοντες,
Σώσε τη ψυχή σου, σώζοντας τους άλλους
Πνίξε την ποθητή επιθυμία.

Πάνω απ’ όλα το καθήκον.

Δεν έχεις θέση με τους ευτυχισμένους,
Θυμάσαι τη μπάντα απ’ το Σαν Φρανσίσκο;
Θυμάσαι τα χρόνια που ούρλιαζες για πλάκα;
Θυμάσαι τα χρόνια που ευχόσουνα να’ρθει;

Το τέλος που ποθείς δεν είναι ο Θάνατος
Το τέλος που ποθείς είναι της στιγμής
Επιθυμείς μια μετάβαση, σε κάτι άλλο
Κι ας πονέσει, όπως πονά και η γέννα

Με κάποιο τρόπο μας παρότρυναν
Να διαλέξουμε πλευρές;

Με ποιούς είσαι;

Με δόλωμα τον έρωτα πουλήσαμε τη ψυχή μας
Γιατί ωσάν γεννηθήκαμε μας είπαν
Μια ζωή θα προσπαθείς και πάντα μόνος σου θα είσαι
και αν δεν τό πιασες ακόμα, περίμενε να δείς το τέλος.

Άγγελέ μου, μοναδικό μου στήριγμα,
Γίνε εσύ το σκιάχτρο,
Που θα διώξει τα κοράκια του φόβου
Τα τρωκτικά που πεινούν για αίμα

Το δικό σου αίμα, Αγγελέ μου...

Το Ψέμα

Δημιούργησες εικόνα,
να λατρεύουν σα θεο
έβαλες στην εικόνα αυτή
τον ίδιο σου τον εαυτό

Και πέντε χαζοερευνητές
στηρίζουν τη χαρά σου
και αυτοί που σε ζηλεύουν
δεν έχουν ζωή και παίζουν

Έφτασε η ώρα της αλήθειας
παιδιά του φεγγαριού
παιδιά του ήλιου
σε πολεμο ανήμερο καλείσθε

Οι μάσκες κάποιων θα πέσουν
υπάρχει πια το ελεύθερο
και αν το γράφω εδώ
το γράφω σαν προειδοποίηση

Δύο βήματα θα κάνω μπρος
και μονάχα ένα προς τα πίσω
θα σε δώ στο θύλακα να βρύθεις
μια φωνή κραυγάζουσα προδοσία

Το μίσος που έφερες εσύ και οι όμοιοί σου
θα έρθει ώρα να στο επιστρέψουμε
και τα δολοπλόκα σχέδια σου
από τώρα τα βγάζω μπρος στη φόρα.

Και όπως έγινε και 4 χρόνια πριν
οι μαχητές των προαγγέλων
σήμερα πάλι σας προειδοποιούν
εσάς τους υπολοίπους
και ας μην ποτε ακούτε

Αυτό που σήμερα θα βρέξει
και για μένα αύριο θα τελειώσει
μεθαύριο σε σας, τους εκλεκτούς,
θα αρχίσει και ποτέ δεν θα τελειώσει

Σε προειδοποιώ λοιπόν
και πάρτο σοβαρά
τα παιδιά που ήξερες
σήμερα μεγάλωσαν
και εσύ έμεινες το ίδιο ψέμμα

Ένα ψέμμα μες το ψέμμα
από ψέμμα σε ψέμμα
και για ένα ψέμμα
ψεύδεσαι

Άγγελέ μου

Τα νύχια της έχουν γραπώσει τη καρδιά μου
Το βλέμμα της έχει σκλαβώσει τη ζωή μου
Ο χρόνος εδώ δεν είναι βάλσαμο, ούτε ιατρός
αλλά παρατηρητής, συντηρητής του πόνου.

Χρόνια τώρα ζω προσπαθώντας να ξεχάσω
αλλά πάντα εσένα βλέπω, όπου και αν κοιτάξω.

Σαν μια φωνή απόκοσμη
ακολουθούμενη από μια περίεργη οσμή
και ένα ψύχος συγγενικού του θανάτου τ'άγγιγμα
να μου φωνάζει τ'όνομά σου.

Δεν μπορώ να ξεχάσω
ούτε να αντιδράσω
πώς να αποδράσω θεέ μου;

Νοιώθω το χρόνο
να ξεγλυστρά μέσα απ' τα χέρια μου
και όλα αυτά που θα μπορούσα
να τα μοιραστώ μαζί σου
να! τα μοιράζομαι όλα
με τους πρώτους φίλους μου, τις λέξεις.
Θαρρώ πως το μελάνι
απ' το στυλό είν' το κλειδί
μιας ανάρμοστης, κρυφής αφύπνισης.
Στις λέξεις κρύβω το πόνο και το παράπονό μου
όχι μόνο άπό όλους, μα και από τον εαυτό μου.

Και όλα αυτά τα συναισθήματα
γλυκιά και απαλά σαν ζεστή σοκολάτα
δεν μπορώ να τα μοιραστώ μαζί σου..
Μόνο με άψυχα αντικείμενα
σε άψυχες στιγμές, κρύες σαν πάγο
που θερμαίνονται από ζωή
γράφοντας, μόνο, όπως και τώρα.

Ανίατη ανοία,
γοργή ζωή,
με φτερά στη πλάτη,
άγγελος που εξαπατά
και ο έρωτας,
άλλοτε ζωοδότης
που χαρίζει ζωή και ευτυχία
άλλοτε δαίμονας
που θάνατο και θλίψη μοιράζει
γοργή ζωή στα χέρια σου
αυτή η ανθρώπινη ζωή.
Ανίατη ανοία
μακρυά σου...
Ποτέ η αλλάγη αυτή
δε θά'ρθει....

Και τα δάκρυά μου, που τώρα πια στερέψαν
έχουν αφήσει τα ίχνη τους πάνω στη ψυχή μου
όπως τα χνάρια ενός αποξηραμένου ποταμού
ακόμα θαρρώ πως κυλάνε από τα μάτια της ψυχής στο στόμμα
ακόμα και η όραση πια θόλωσε
και η γεύση πια αρμύρισε, αλλά γελώ.
Γελώ για να κρύψω το πραγματικό μου εαυτό
που ακόμα, μετά από τόσα χρόνια, ακόμα περιμένω
στη γωνία, λαχταρώντας να σε δώ
από κοντά ξανά, να ανταλλάξουμε ενα βλέμμα.

Τα χρόνια όμως περνούν,
γλυστρούν σαν άμμος
μέσα απ' τα δάχτυλά μου
μάταια πασχίζω να τον συγκρατήσω.
Και ξέρω καλά πως θά'ρθει η μέρα
που το γεγονός πια θα είναι εκτεθειμένο
και αναρωτιέμαι πως θα αντέξω το τετελεσμένο.
Πώς θα προχωρήσω;

Ανάμεσα σε ένα πλήθος βρυκολάκων
άγγελέ μου, ποιός θα μου δώσει νόημα;
Ανάμεσα στο σκότος και το φώς
άγγελέ μου, ποιός θα με κρατήσει εδώ;

Άγγελέ μου, μη πετάς μακρυά μου
όχι άλλο, δεν αντέχω πια να ζώ
χωρίς την ευλογία σου, σαν άθεος
σα ών χωρίς ψυχή, ασώματος
σα θεός χωρίς πιστούς
ορφανός από χαρά.

Ανίκανος, ανύπαρκτος και άκαιρος
στιγματισμένος, ακόμα από τότε
από σένα...

Λεωφορείο

Πικρή και σκοτεινή
όπως πάντα και
αυτή η νύχτα

Μόνος και πάλι
συνειδητοποιώ πως είσαι
όπως πάντα

Η ίδια στενοχώρια
οι ίδιες στιγμές
η ίδια νύχτα

Σ'αυτό το λεωφορείο
έξι χρόνια πριν
γελούσα και χαιρόμουν

Πως τάχα βρήκα την αγάπη
και το ταίρι το μοναδικό
το νόημα της απλό και απτό

Τα γαλάζια της μάτια
ακόμα στοιχειώνουνε
το κόσμο μου

Ποτέ δεν με ξεχάσανε
όσο και αν τα έδιωχνα
αυτά ήταν και πάλι εδώ

Έτσι και τώρα
εγώ ξαναπεθαίνω
να νοιώσω την ύπαρξη της

Αλλά ο καιρός πέρασε
και τα παιδιά ωρίμασαν
και η αγάπη έγινε επάγγελμα

Που νά'σαι αυτή την ώρα;
Που να βρίσκεσαι;
Θα με θυμάσαι ακόμα;

Καθώς η άρνησή της
ηχεί ακόμα μέσα μoυ
ψάχνω στις στάλλες της βροχής
μια λύση

Το άστρο μου προέβλεπε
μεγαλεία και δόξες...αμαρτία

Ταξίδι στην Ακρόπολη

Άσε με να σου πω
για το καιρό που θεοί
σαν άνθρωποι περπάτησαν εδώ
Επέτρεψε μου να σου πω
για τότε που σε τούτα δω τα μονοπάτια
περπάτησαν μαζί μας
άνθρωποι θεϊκοί, ασύγκριτοι
Για εκείνες τις εποχές
όπου γιορτάζονταν ο ερχομός των εποχών
σαν να'ταν γέννηση ενός παιδιού.
Για τότε που οι ήρωες υπήρχαν πραγματικά
και δεν ήταν απλά δημοφιλείς τιτλοφόροι.

Μέσα από τα ερείπια, φώς
δημιουργηκο, αναζωογονητικό
Φώς όμως που ανήκει
αποκλειστικά στο παρελθόν

Άνθρωπε του μέλλοντος
γνώριζε πως σε αυτή την εποχη
η δημιουργία εθεωρείτο έγκλημα
και η πρωτοτυπία αίρεση.

Ακόμα και σήμερα
οι ιεροί χώροι επισκέπτονται
από όμορφες κόρες και υιούς
συναντιθέντες υπό τη σημαία
ενός πανάρχαιου και υπό εξαφάνιση
πολιτισμού...

Άλλα τα τρώει ο χρόνος
και άλλα τα καταστρέφει
ο "πολιτισμός" και οι
ευαισθησίες του κράτους.

Άσε με να σου πω για αυτά
τώρα που προλαβαίνω
τώρα που μπορώ και υπάρχω
ίσως αύριο γίνω και εγώ
πολιτισμένος...

Γιατί;

Γιατί να ασχοληθούν μαζί μου;
Γιατί να δώσουν σημασία;
Τι το σταθερό και συνηθισμένο
έχω να προσφέρω;
Εχθρός τους η προτοτυπία
Γιατί να ασχοληθούν με το διαφορετικό;
Γιατί να ψάχνω, να προσμένω
όταν είτε έτσι είτε αλλιώς
θα καταλήξω έτσι όπως δεν θέλω;
Παχύς και αντιαισθητικός.
ήδη δίνω καλά σημάδια εξέλιξης.
Είτε έξυπνος είτε καλό παιδί
είτε είσαι σωστός είτε είσαι χαρωπός
πάλι άλλον θα διαλέξουνε
πάλι μόνος μου θα μείνω...
Να προσποιηθείς το καϊμένο;
Να προσποιηθείς το κακομοίρη;
Να μεταμορφωθείς σε κάποιον άλλο;
Γιατί να μην περνάει ο εαυτός σου;
Γιατί να μην επιτρέπεται να είμαι εγώ;
Και αν σε κοιτάξει μια φορά
και αν πιστέψεις πως δείχνει ενδιαφέρον
ψέμμα θα'ναι, ανίκανε
ποιός ποτέ θα ασχολούτανε μαζί σου;
Μείνε κρυμμένος μες τη πίκρα σου
ανυπόφορη νύχτα δίχως άστρα και φεγγάρι
χωρίς φώς, τρέχοντας σαν το λύγκα
κηνυγώντας τις σκιές του νού σου.
Μείνε εκεί μικρό, χαζό παιδί
που τόλμισες να ελπίσεις
που τόλμισες να χαμογελάσεις.
Μια φορά να γελάς
πενήντα αμαρτίες να πληρώνεις
πουτάνα μήτρα, που γέννησες το κόσμο...

Γαλάζια Μάτια

Μάτια που εγκλωβίζουν
τη λάμψη του κεραυνού
γαλάζια σαν κάθε τι ιερό.
Μια θάλασσα ισάξια πατρίδας
ένας ουρανός, χάος σαν το μέλλον
θαρρείς πως είναι κοντά
μιας και σε περιβάλλει
τόσο κοντά που πιστεύεις πως
αν απλώσεις το χέρι σου τ'ακουμπάς
και εκεί νοιώθεις έντονα και ξαφνικά
το πάθος του Ταντάλου
πολύ μακριά για να τραφώ
πολύ κοντά για να πιστέψω.
Φωνές πνιγμένες στη νικοτίνη
κραυγάζουν μαζί με τη δική μου
"Μη στέκεσαι εκεί, στη διαχωριστική γραμμή
μεταξύ του υπαρκτού και του ανύπαρκτου.
Έλα προς τα εδώ, λίγο πιο κοντά
τόσο που να αρκεί για να σε αγγίξω
τόσο που να μπορώ να σε φτάσω.
Πες μου πως σε λένε, μαγευτική
ιερή νύχτα, δίχως άστρα η απουσία σου
Λιμάνι χωρίς φάρο η ζωή μου"

Δαίμονες

Κυνηγοί και μεγιστάνες,
μονοπωλητές του αδίκου
αρρώστια και σκοτάδι
συμφωνίες και συμβόλαια...

Δαίμονες...

Ιστορίες που ξεκινούν
προ της αρχής του χρόνου
Ιστορίες που γράφονται
στο μυαλό του αθώου παιδιού

Δαίμονες...

Εύκολες λύσεις και προσφορές
εκπτώσεις στην ηθική ερώτηση
δύο αμαρτίες στη τιμή της μιας
και ο θεός παρατηρεί απλά

Δαίμονες...

Μεταξύ του άσπρου και του μαύρου
τραμπάλα από το καλό στο κακό
ο άνθρωπος και μόνο αυτός
είναι ο πραγματικός... δημιουργός...


και δαίμονας...

Καθημερινά Ψέματα

Γελάς και χαίρεσαι,
και οταν έχει και λιακάδα
χτυπιέσαι σαν παιδί
αλλά η αλήθεια ποια;

Ομιλίες μες τους ήχους
της σιωπής, ουρανοκατέβατες
εικόνες από χορούς, πανυγήρια
αλλά η αλήθεια ποιά;

Το μεγαλύτερο των ψεμάτων
να λές πως αγαπάς
να λες πως προτιμάς, ζωή
να λές πως υπάρχεις, ξανά
ζείς όμως για αυτα,
τα ίδια και τα ίδια
τα καθημερινά τα ψέματα

Κάτι Φταίει...

Σιγά-σιγά, καθώς νοιώθεις τον χρόνο να κυλά
βλέπεις γύρω σου πως ότι και αν κάνεις, όπως και να συμπεριφερθείς
τίποτα, ποτέ και πουθενά δεν νιώθεις ότι περνάς καλά.
Γιατί έτσι;
Ίσως επειδή κάηκες στη φωτιά που εσύ κάποτε άναψες.
Ίσως επειδή κάποια στιγμή ξέχασες τον εαυτό σου.
Μέτραγαν πάντοτε οι άλλοι, και πώς εσύ φαινόσουν.
Μέτραγαν πάντοτε οι στιγμές του γέλιου και της χαράς των άλλων
και όχι οι δικές σου.
Απόρρησες πολλές φορές με τον ίδιο σου το εαυτό,
ανέδειξες τη γνώση όπως την αντιλαμβανόσουν
αλλά σε έναν πόλεμο ποτέ δεν υπάρχουν κερδισμένοι.
Και να άλλαξες τη ζωή των άλλων
και να διόρθωσες μύρια κακά και άσχημα
τη δικιά σου τη ζωή και τα δικά σου τα κακά
δεν τα πρόσεξες.
Νοιώθεις μόνος σου
ανυπόμονα περιμένεις κάποια αλλαγή.
Ξέρεις ότι δεν σε βοηθά να ελπίζεις,
γιατί έτσι αδρανεις.
Ακόμα και έτσι όμως, τίποτα δεν σε ταρακουνά αρκετά ώστε να αλλάξεις.
Μεταμορφώνεσαι, φοράς μάσκες, υποκρίνεσαι,
και αυτοί που σε καταλαβαίνουν, ειρωνικά ρωτούν αν νοιώθεις μόνος.
Άσχημο να είσαι χαμαιλέων.
Στο τέλος ακόμα και εσύ ξεχνάς ποιό είναι το πραγματικό σου πρόσωπο.
Βρίζεις, ξεσπάς, βαράς τους τοίχους, ουρλιάζεις, κλαίς
αλλά τίποτα δεν αλλάζει, γιατί απλούστατα θα περιμένεις το θαύμα σου.
Και όταν καταλάβεις πώς είναι δύσκολο να βγείς από το λούκι
στο οποίο απρόθυμα μεν αλλά αδιαμαρτύρητα δε μπήκες,
καταλαβαίνεις πως μέρα με τη μέρα, μεγαλώνεις
πως η ηλικία της φθοράς πλησιάζει απελπιστικά γρήγορα
πως ερχεται η στιγμή που δεν θα μπορείς ποτέ ξανά να σκεφτείς
αν μπορείς να γυρίσεις πίσω, γιατί πίσω πια δεν πάς.
Κάθεσαι και γράφεις όμορφα λογοπαίγνια,
αρέσει στο κόσμο να ακούει λέξεις, ακόμα και αν αυτές είναι χωρίς ουσία.
Κάθεσαι σε μια γωνία μεσα στο σκοτάδι, γονατιστός
και κοιτάς το άπειρο, παρακαλώντας για μια αλλαγή
Η μονοτονία της καθημερινότητας σκοτώνει.
Αλλά η αναγκαστική μονοτονία σε βασανίζει περισσότερο.
Κολυμπάς στο αχανές μαύρο, πετάς, χάνεσαι
ειρωνικά οι άλλοι σε ρωτούν γιατί άλλαξες τόσο πολύ,
ενώ ξέρεις πως κατά βάθος τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Τι σημασία έχει αν ο τάφος σου είναι από χρυσό ή από μάρμαρο;

Νύχτα...

Αστέρι και φεγγάρι μου,
ήλιε φωτεινέ, σύννεφα στο μπλε
θα έρθει να μας πάρει
θα έρθει να μας πάρει
μη φοβάσαι, κι αν φύγω
θα ζείς με το τραγούδι
κι αν μ' αγαπάς θα γίνουμε πουλιά

Νύχτα σκοτεινή μου
μίσος και έχθρα αγαπημένη
μοναξιά αδερφέ μου
τα αστρα του ουρανού θα τα σβήσω μόνος μου
κάτω από το κρύο το φεγγάρι
κι αν μ' αγαπάς θα σε σκοτώσω αληθινά...

Έκρηξη... Καταδικασμένοι...

Ξεθωριάζεις άτακτα και γρήγορα
κύμβαλα ακολουθούν την θεία σου οργή
και η ομορφιά του μας προκαλεί τρέλλα
ενεργειακά φάσματα που εκφράζουν φόβο

Έκρηξη... Καταδικασμένοι...


Ζωντανός ή νεκρός, η ίδια θεωρία
κλάψε καθώς τα όρια μου αυξάνονται
αλλά ο θεός που με ανάγκασες να πιστέψω
δεν υπάρχει, και εγώ προσέφερα την ευγνωμοσύνη μου.

Έκρηξη... Καταδικασμένοι...

Απορρία...

Τόσες λέξεις έγραψα
τόσους ήχους σου 'δειξα
τοσες φορές σε εσωσα
σε χιλιες σειρες κρύβομαι
σε 3 γλώσσες σου μιλώ

Μοναχός ο ανθρωπος πρέπει να ταράζεται
καμιά καρδια δεν αντέχει όμως τα πάντα
η μαύρη αυγή της νέας μέρας
μου προκαλεί μια έντονη αντιπάθεια

Η νύχτα υπάρχει για τους μικρούς
Η νύχτα υπάρχει για να θυμόμαστε
πως ήταν να 'σαι νεογνό

Το πρώτο πρόσωπο της μάνας
το δεύτερο του πατέρα...
αλλά ο γιός... νεκρός
Νεκρός...
Νεκρός...

Γιατί γεννήθηκε στο φώς...