Άγγελέ μου

Τα νύχια της έχουν γραπώσει τη καρδιά μου
Το βλέμμα της έχει σκλαβώσει τη ζωή μου
Ο χρόνος εδώ δεν είναι βάλσαμο, ούτε ιατρός
αλλά παρατηρητής, συντηρητής του πόνου.

Χρόνια τώρα ζω προσπαθώντας να ξεχάσω
αλλά πάντα εσένα βλέπω, όπου και αν κοιτάξω.

Σαν μια φωνή απόκοσμη
ακολουθούμενη από μια περίεργη οσμή
και ένα ψύχος συγγενικού του θανάτου τ'άγγιγμα
να μου φωνάζει τ'όνομά σου.

Δεν μπορώ να ξεχάσω
ούτε να αντιδράσω
πώς να αποδράσω θεέ μου;

Νοιώθω το χρόνο
να ξεγλυστρά μέσα απ' τα χέρια μου
και όλα αυτά που θα μπορούσα
να τα μοιραστώ μαζί σου
να! τα μοιράζομαι όλα
με τους πρώτους φίλους μου, τις λέξεις.
Θαρρώ πως το μελάνι
απ' το στυλό είν' το κλειδί
μιας ανάρμοστης, κρυφής αφύπνισης.
Στις λέξεις κρύβω το πόνο και το παράπονό μου
όχι μόνο άπό όλους, μα και από τον εαυτό μου.

Και όλα αυτά τα συναισθήματα
γλυκιά και απαλά σαν ζεστή σοκολάτα
δεν μπορώ να τα μοιραστώ μαζί σου..
Μόνο με άψυχα αντικείμενα
σε άψυχες στιγμές, κρύες σαν πάγο
που θερμαίνονται από ζωή
γράφοντας, μόνο, όπως και τώρα.

Ανίατη ανοία,
γοργή ζωή,
με φτερά στη πλάτη,
άγγελος που εξαπατά
και ο έρωτας,
άλλοτε ζωοδότης
που χαρίζει ζωή και ευτυχία
άλλοτε δαίμονας
που θάνατο και θλίψη μοιράζει
γοργή ζωή στα χέρια σου
αυτή η ανθρώπινη ζωή.
Ανίατη ανοία
μακρυά σου...
Ποτέ η αλλάγη αυτή
δε θά'ρθει....

Και τα δάκρυά μου, που τώρα πια στερέψαν
έχουν αφήσει τα ίχνη τους πάνω στη ψυχή μου
όπως τα χνάρια ενός αποξηραμένου ποταμού
ακόμα θαρρώ πως κυλάνε από τα μάτια της ψυχής στο στόμμα
ακόμα και η όραση πια θόλωσε
και η γεύση πια αρμύρισε, αλλά γελώ.
Γελώ για να κρύψω το πραγματικό μου εαυτό
που ακόμα, μετά από τόσα χρόνια, ακόμα περιμένω
στη γωνία, λαχταρώντας να σε δώ
από κοντά ξανά, να ανταλλάξουμε ενα βλέμμα.

Τα χρόνια όμως περνούν,
γλυστρούν σαν άμμος
μέσα απ' τα δάχτυλά μου
μάταια πασχίζω να τον συγκρατήσω.
Και ξέρω καλά πως θά'ρθει η μέρα
που το γεγονός πια θα είναι εκτεθειμένο
και αναρωτιέμαι πως θα αντέξω το τετελεσμένο.
Πώς θα προχωρήσω;

Ανάμεσα σε ένα πλήθος βρυκολάκων
άγγελέ μου, ποιός θα μου δώσει νόημα;
Ανάμεσα στο σκότος και το φώς
άγγελέ μου, ποιός θα με κρατήσει εδώ;

Άγγελέ μου, μη πετάς μακρυά μου
όχι άλλο, δεν αντέχω πια να ζώ
χωρίς την ευλογία σου, σαν άθεος
σα ών χωρίς ψυχή, ασώματος
σα θεός χωρίς πιστούς
ορφανός από χαρά.

Ανίκανος, ανύπαρκτος και άκαιρος
στιγματισμένος, ακόμα από τότε
από σένα...