Το Σκιάχτρο

Καποια στιγμη, παρατήρησα το χρονικό από ένα δάκρυ
Το είδα να δημιουργείται με τρόπο δραματικό, ξαφνικό
Όπως μια ψυχή ζωογονεί ένα βρέφος που γεννάται
Και τότε θυμήθηκα, θυμήθηκα και πάλι το φόβο.

Άγγελε μου, γίνε το σκιάχτρο που θα διώξει μακριά
Τα κοράκια του φόβου, που τόσα χρόνια βασανίζουν
Ψυχές ανθρώπων καλών και πρωτότυπα σεμνών.
Τη βοήθειά σου, άγγελέ μου, για άλλη μια φορά ζητώ.

Διάλεξε φίλε, με ποιούς διαλέγεις να ‘σαι;
Με αυτούς που πίνουν διαμαντόσκονη
Και νοιώθουν πλήρεις με το τίποτα,
Ή με αυτούς που σκοτώνουν για να δουν χαρα
Αλλά αξιώνονται με τις παγκόσμιες αρχές του φόβου.

Απαίτησε επιτέλους από τον εαυτό σου
Γίνε και εσύ ένας απ’ τους Άρχοντες,
Σώσε τη ψυχή σου, σώζοντας τους άλλους
Πνίξε την ποθητή επιθυμία.

Πάνω απ’ όλα το καθήκον.

Δεν έχεις θέση με τους ευτυχισμένους,
Θυμάσαι τη μπάντα απ’ το Σαν Φρανσίσκο;
Θυμάσαι τα χρόνια που ούρλιαζες για πλάκα;
Θυμάσαι τα χρόνια που ευχόσουνα να’ρθει;

Το τέλος που ποθείς δεν είναι ο Θάνατος
Το τέλος που ποθείς είναι της στιγμής
Επιθυμείς μια μετάβαση, σε κάτι άλλο
Κι ας πονέσει, όπως πονά και η γέννα

Με κάποιο τρόπο μας παρότρυναν
Να διαλέξουμε πλευρές;

Με ποιούς είσαι;

Με δόλωμα τον έρωτα πουλήσαμε τη ψυχή μας
Γιατί ωσάν γεννηθήκαμε μας είπαν
Μια ζωή θα προσπαθείς και πάντα μόνος σου θα είσαι
και αν δεν τό πιασες ακόμα, περίμενε να δείς το τέλος.

Άγγελέ μου, μοναδικό μου στήριγμα,
Γίνε εσύ το σκιάχτρο,
Που θα διώξει τα κοράκια του φόβου
Τα τρωκτικά που πεινούν για αίμα

Το δικό σου αίμα, Αγγελέ μου...