Τέσσερις Τοίχοι

Τέσσερις τοίχοι και μια οθόνη
Η γυναίκα ξαπλώνει στο κρεβάτι
Τέσσερις τοίχοι και μια οθόνη
ανοίγει τη ψυχή της ανοίγοντας τα πόδια της
Τέσσερις τοίχοι και μια οθόνη
Προσφέρει τη σαπίλα της μάνας της στο κόσμο των ανδρών
Τέσσερις τοίχοι και μια οθόνη
τους προτιμώ από τη μούχλιασμένη της καρδιά

Απ' την αρχή...

Πόσες ιστορίες και μύθους έχω να σας πω,
πόσα ψέμματα και αλήθειες να κρύβω στο μυαλό
τις βρίσκω σαν κλείνω τα μάτια και φεύγω από δω
σε έναν κόσμο απίστευτο μακράν καλύτερο απ' αυτόν

Τότε αναρωτιέσαι...

Πόσες αγάπες έζησες μισώντας
πόσους ανθρώπους μίσησες γελώντας
πόσο πόνο ν'αντέξει αυτη η καρδιά
παιδί που ανδρώνεται μες τη μοναξια

Μα βλέπεις πως...

Εβάρυναν οι μέρες, μικρύναν και οι νύχτες
σκοτείνιασαν τα όνειρα με εφιάλτες κι αυταπάτες
γυμνός να τρέχω στα σκοτάδια με φλόγες στα μαλλιά
σπονδή να προσφέρω το αίμα μου σε θεούς απ' τα παλιά

Και από την άλλη...

Ανάσες πάθους στα χείλη της ντροπή και μες τα μάτια της
που ψέμα και πάλι ψέμα πρόσφεραν κι ας ζούνε στα χαμένα
σαν περιμένει τον προστάτη, τον ιππότη, το μεγάλο κυνηγό
μα στ'αλήθεια να ψάχνει μαμόθρεφτο μαλάκα με κομπόδεμα γερό

Και πέφτεις και κοιμάσαι...

Λέοντος Τέλος

Η στιγμή της αλήθειας έφτασε. Φανερώθηκαν σκιές στο φως, μίλησαν με ήχους ξένους αλλόκοτους. Οι εντολές του μεγάλου άρχοντα δεν έχουν πια ισχύ. Ο Λέοντας επιτέλους ξύρισε τη χαίτη του, υπέκυψε στο πείσμα των ανθρώπων. Η έλλειψη μεγαλοπρέπειας στη ζωή του, η έλλειψη ενός σκοπού κάτι έντονου ήταν πιο βαριά, πιο θλιβερή και από την μοναχική απομόνωσή του. Τι μπορεί να έχει σημασία σε ένα κόσμο όπου οι αρετές ενός ανθρώπου θεωρούνται κατάντια;

Οι φωνές των Αρχόντων απαιτούν παρατηρητικότητα:
Παρατήρησε τους ανθρώπους. Τι τους ενδιαφέρει σε αυτό το κόσμο;
Το πνεύμα; Ο νους; Η ύλη; Οι αξίες; Η ηθική; Η αγάπη; Ο Έρωτας; Το μίσος; Το σεξ; Η οικογένεια; Η πατρίδα; Πίστη σε θεό;

Οι λέξεις έχουν χάσει την αξία τους πλέον και δε σημαίνουν τίποτα. Όλοι ζούνε μόνοι τους, εγκλωβισμένοι σε ένα ψέμα και αυτοί που εκτείνουν το χέρι τους για βοήθεια γελοιοποιούνται, θεωρούνται ηλίθιοι και τους συμπεριφέροντε σαν χαζούς, υποτιμώντας τη νοημοσύνη τους.

Ναι, η καρδιά ενός Λέοντα δε ραγίζει, δε ματώνει, δε πληγώνεται. Αντέχει, υπομένει, κρατάει το χτύπο της δυνατό και σταθερό, είναι γεμάτη αγάπη για το κόσμο που κλήθηκε να προστατεύσει, είναι γεμάτη σεβασμό για το σύμπαν που κλήθηκε να καθοδηγήσει. Ποτέ δεν ξεχνά να δώσει χωρίς να ζητήσει, ποτέ δε ζητά βοήθεια, μα πάντα έτοιμος είναι να τη δώσει δίχως δεύτερη σκέψη, αυτός, ο αιώνιος Λέων, ο πατέρας, ο αδερφός, ο θεός, ο ήρωας, ο ερωμένος, ο μάρτυρας, ο φίλος.

Αλλά πόσο να αντέξει η θνητή καρδιά του;
Πόσο να αντέξει αυτή τη θλίψη και το πόνο που βαραίνει τη ψυχή του;
Τα νύχια του έσπασαν από τις συγκρούσεις, τα δόντια του ράγισαν από τις μάχες, το σώμα του γεμάτο πληγές, η προδοσία των φίλων, η απάτη, το ψέμα, η κοροϊδία. Δε δίνει σημασία σε αυτά. Οι πληγές της ψυχής του είναι πιο βαθιές και ανεπούλωτες. Είναι σαν μια πληγή, πού όποτε γιατρεύεται αμέσως κάποιος ξεσκίζει τη σάρκα, σκαλίζοντας ακόμα πιο βαθιά.

Δεν μπορεί πια να δείχνει το αληθινό του πρόσωπο. Αναγκάστηκε να κόψει τη χαίτη του, όχι πια βασιλιάς, ούτε ήρωας, ούτε οδηγός, ούτε προστάτης, ούτε φρουρός. Καμία υποχρέωση. Κανένα συναίσθημα. Η μοναξιά του αυτή τη φορά είναι πλήρως δική του επιλογή. Δεν υπάρχει πίστη, δεν υπάρχει αναγνώριση. Δεν υπάρχει θέληση για τίποτε το αγνό, το όμορφο. Έτσι πιστεύει πως θα κατορθώσει να πολεμήσει το συναίσθημα απόγνωσης. Ίσως γινόμενος ένας από αυτούς τους κοινούς ικέτες και εκμεταλλευτές να γεμίσει το τεράστιο κενό μες τη ψυχή του.

Ίσως έτσι σταματήσουν οι τύψεις και οι ενοχές που αυτός ο πρώτος απ' τους Λέοντες, απέτυχε...