Η αναμονή, μακρυά, πικρή μαυρίζει το φώς στα μάτια μου
Τι είδους έλξη νοιώθουμε που πρέπει κι αυτή να κρύβεται;
Μην είναι παιδικές ιδέες ή αξίες;
Μήπως η αμφιβολία που ριζώνει στη καρδιά, με τις πρώτες αυτές εντυπωσεις;
Οι προτάσεις και οι νύξεις, για μια υπόσχεση στο αύριο
καταρίπτονται και διώχνονται απ' το νού απ' τις απιστίες του χθές.
Χρόνια κι αν περνούν όπως οι ώρες μες τις μέρες,
συναισθήματα και πάθη εναλλάσονται αυξομειώνονται,
ζητάμε άλλοτε λίγα άλλοτε πολλά
μα πάντα στο τέλος περνούμε τη νύχτα μόνοι
Μόνοι και χαμένοι στο σκοτάδι μιας παράλογης μοναξιάς
ενώ ο κόσμος έξω μας καλεί,
εμείς κλεινόμαστε μέσα περιμένοντας
ενώ αυτές γυρνούν και ζούν στιγμές τρυφερές,
μυστικές μακρυά από μας
Ψήσου νέε, στα κάρβουνα της ψυχής σου
Ψήσου και θρέψε την αξιοσύνη της
Δώσε και μη ζητάς, μη ζητάς τίποτε,
από κανένα και καμία
Ούτε θεό ούτ' άνθρωπο
Αφέσου!
