Θνητοί, άνδρες και γυναίκες
ήρθα αυτή την ιερή στιγμή
για να σας πω για τους μύθους
αλλά για να ακούσετε τη φωνή μου
πρέπει να ξεχάσετε το γλυκό όνειρο που ζείτε

Είμαι ο κάτοχος της φλόγας και της ξηράς
ο φύλακας των επτά στρώσεων της Σοφίας
πρέπει να σπάσετε τη σφραγίδα για τα κλειδιά των ψυχών σας
το μόνο πράγμα που πραγματικα κατέχετε και σας ανήκει

Ταξιδιώτη

Ξύπνα...

Ταξιδιώτη από την Ανατολή
σοφέ και ήρεμε
ψυχρέ

προστάτη της ιερής φλόγας της ζωής
χάρισέ μας άλλη μια στιγμή
να ανταλλάξουμε δυο ματιές
με τα όρνια του θανάτου και του φόβου
προτού σπάσουμε για πάντα τα όριά μας

Η παρουσία σου σήμερα αυτή τη στιγμή
μαρτυρά κινδύνους και βάσανα
προσωποποιούν άσχημους οιωνούς

Ταξιδιώτη από τη Δύση
σοφέ και ήρεμε
ξύπνα και αναστέναξε μαζί μου
το αύριο είναι πολύ μακρυα για να το ζήσουμε

Δοξάζοντας τους αρχαίους προγόνους μας
δημιουργήσαμε ένα κράμα ηθικής και καθωσπρεπισμού
αυτό που περίσεψε το πουλήσαμε για τουρισμο
ξεχνώντας να ανοίξουμε τα μάτια, να σεβαστούμε
όπως η αλεπού σέβεται τον λύκο

Ξυπόλητη

Τι θα κάνεις με τα όνειρα που σε κατατρέχουν;
Πώς αντέχεις να χάνεις έτσι τη νιότη σου;
Από όλους αυτούς
Ποιος, όταν σε κοιτά στα μάτια, σιωπά;
Ποιος σε θεωρεί ανέγγιχτη θεά;
Και η λέξη που δραπέτευσε απ’ το στόμα τους
Πηγάζει από αγάπη ή υπερηφάνεια;
Ότι όμως κι αν κάνουν
Βίαιο, προσβλητικό, ανώριμο
Θα μείνεις μαζί τους
Περπατώντας το ακάθαρτο μονοπάτι της ζωής
Ξυπόλητη…

Δεν βλέπουμε το μίσος, την αηδία, την απώθηση
οι ανθρωποι νοιώθουν άδειοι μερικές φορές
αλλά πρέπει να ξεσπάσουν κάπου
και πάντα ξεσπούν πάνω στον Αμνό

Όλοι τους έχουν αρκετά στους ώμους τους
γιατί να προσθέσω κι άλλα στους δικούς σας
έστω και για λιγο

Χάσου
άσε με ήσυχο

Ο Πόνος δεν μετράται με αριθμούς
αυτό που χρειάζεται ο κόσμος είναι αγάπη
έστω και αν αυτή είναι ένα διάλλειμα για λίγες μέρες

Το αίμα βράζει στον ήχο του κεραυνού
Στο μυαλό οπτασίες και οράματα της Δύναμης
Το σώμα λιώνει στη σκέψη της εκδίκησης
Η τέλεια στιγμή να τραβηχθεί το ξίφος

Γιόρτασε την πρόθυμη αυγή
συμβολίζει το φαινόμενο της ζωής

Μια κρυστάλινη καρδια κι αν σπάσει σε κομμάτια
ξανά εκεί που χτύπισε για πρώτη φορά γυρνάει
συγκεντρωμένη, ελεύθερη από χώρο και χρόνο
μια κατάσταση χαόδεις μακριά από συναισθηματισμούς

Μισό λεπτό...

Τι είναι αυτό;

Παρέλαση Αετών

Άνοιξε τα χέρια σου
απλωσέ τα σαν φτερά
κοίτα ψηλά στον ουρανό
ψυθίρισε "Ελευθερία"
και πέτα, πέτα γιέ μου πέτα!

Ελεύθερος για πάντα...

Εις το όνομα

Εις το όνομα του αγνού, του νόμιμου και της θρησκείας
προτάσσω τον εαυτόν μου εις αυτοκτονίαν
δια να αποδείξω την ταύτη άμνηστη ενοχήν μου

Εις το όνομα του μίσους, της ζηλοφθονίας και της φιλοδοξίας
προτάσσω τούτο το σαθρό γήινο σώμα είς νέαν γέννεσιν
δια να αποδείξω στου αμφισβιτείες την ταύτην θεϊκή καταγωγήν μου

Ευλογημένο γένος των ανθρώπων
καταραμένο γένος των υιών του θεού

Εις ανάμνησιν

Πώς μπορείς να ρυθμίζεις τη καρδια σου σα ρολόι
να μη συγκινείται, να μην αγγίζεται από συναίσθημα
Πώς μπορείς να ελέγχεις ψύχραιμα την αρχή και το τέλος κάθε ανάσας
μιλώντας σε άγνωστες γλώσσες ακούγοντας νου και και όχι ψυχή;
Πώς μπορείς να εγκλωβίζεις τη ζωή σου μεταξύ σωστού και λάθους
χωρίς να αναγνωρίζεις την αξία του ρίσκου και της περιπέτειας;

Παρακολούθησε την πως κοιτάζει κλεφτά το περιβάλλον γύρω της
προκαλώντας την αμέριστη προσοχή των παρεβισκόμενων
χωρίς να το καταλάβει καλλιεργεί μια μοιραία εικόνα
όμως το μόνο που την νοιάζει είναι τι θα πούν και τι θα σχολιάσουν
και το ψέμα και η κοροϊδία που αναγκάζεται να προωθήσει
δεν την ενοχλεί αρκεί να αποφύγει τις συνέπειες των πράξεων της

Πως μπορεί να ρυθμίζει τη καρδιά της σαν ρολόι
περιμένοντάς τη να χτυπά πάντα ρυθμικά, μονότονα
Να σε καλεί να κάνεις ολόκληρο ταξίδι για να τη δείς
και αυτή να συναντιέται με άλλους και να σου λέει ψέματα

Και εγώ;
Πώς μπορεί να πήρα μια τόσο λανθασμένη εντύπωση;
Πώς γίνεται να βγήκε τόσο σκάρτη, τόσο ψέυτικη
τόσο απρόβλεπτα συνηθισμένη και ρηχή...
Κρίμα... χάσιμο χρόνου
ότι γυαλίζει ποτέ δεν είναι χρυσός...

Ήρωες της Ζωής

Που είναι οι ήρωες;
Τι απέγιναν οι διαφορετικές στιγμές
που δίνουν γεύση στη ζωή;
Πού είναι η περιπέτεια που μας υποσχέθηκαν
πριν εγκλωβιστούμε σαν κατοικίδια στον οίκο της ζωής;
Που είναι ο συναισθηματισμός
ο κίνδυνος
η πλάκα και τα αστεία
ο φόβος για τη ζωή
το πάθος για το αύριο
η αγωνία για το άγνωστο;
Τι συμβαίνει πια στο κόσμο μας;
Απρόσωποι, ανίκανοι, αχάριστοι
και πάνω από όλα μονότονοι όλοι μας;
Τέσσερις τοίχοι και μια καγκελόπορτα
οριοθετούν το προσωπικό μας χώρο.
Και αυτοί που ξεφεύγουν και προσπαθούν
να βγούν από το αναίσθητο χάσμα και να ζήσουν
θεωρούνται τρελοί, ανόητοι, μαστουρωμένοι
Περιμένουν όλοι έναν μεσσία να τους δείξει τη ζωή
Έναν προσωπικό σωτήρα που θα μας ανοίξει τη πόρτα
θα μας τα δώσει όλα έτοιμα, χωρίς να ζητήσει ευχαριστώ
και μετά θα τον σταυρώσουμε με την αχαριστία μας
και θα γλεντήσουμε τη καταδίκη του με κουτσομπολιό
και χαιρεκακία γιατί τάχα τόλμησε κάποιος να συμπεριφερθεί
σαν ζωντανό ών με βούληση και αγάπη
και όχι σαν ένας από εμάς.
Ένα μηδαμηνό, άψυχο, αχάριστο και απρόσωπο ον.

Κλείνομαι στον εαυτό μου και με ακούω να ψυθιρίζω
να φωνάζω και να ουρλιάζω γιατί το βάρος που έχω στις πλάτες μου
είναι απίστευτα μεγάλο και κάθε αδικία που συμβαίνει με βαραίνει κι άλλο
γονατίζω από τη πίεση και κόκκινος από θυμό
καταριέμαι το πληγωμένο μου εγωισμό
"Εδώ που γεννηθήκαμε οι ενήλικές
τρέφονται με τις σάρκες των παιδιών τους
και μεθάνε πίνοντας τα όνειρα τους
Εδώ που καταλήξαμε νοιώθουμε μόνοι
δίχως αύριο, δίχως ελπίδα
δίχως φώς στη ζωή μας.
Εδώ που γεννηθήκαμε προχωρούμε
γινόμαστε σαν τους γονείς μας
και πεθαίνουμε υπερήφανοι
για δυο τρείς ανούσιες μαλακίες που πετύχαμε
ενώ κανείς δαν θα μας θυμάται αύριο
ενώ δεν αφήσαμε τίποτε σημαντικό πίσω μας.
Γιατί θέλαμε να γίνουμε ήρωες της ζωής
και καταλήξαμε ερωτευμένοι με το θάνατο"

Αδικία στο κόσμο μας

Ο ήλιος δεν έχει πια την ίδια λάμψη
και τα αστέρια πια δεν τρεμοπαίζουν
όχι γιατί είμαι πάλι εγώ και ο εαυτός μου
όχι επειδή με πρόδωσαν, με σταύρωσαν, με σκότωσαν
μα γιατί επιβεβαίωσαν τους φόβους μου
γιατί επιβεβαιωσαν τις υποψίες μου.

Σε σκληρό κόσμο και άκαρδες και άδικες εποχές
μας έτυχε να ζούμε, γενναίοι μου λέοντες
μας έλαχε να έρθουμε σε ένα κόσμο
χωρίς συναίσθημα, χωρίς ειλικρίνεια
χωρίς ελευθερία, χωρίς ομορφιά.

Προεκτείνοντας το παρόν στο μέλλον
μόνο σκοτάδι μπορεί να δείς
το φώς του ήλιου χάνεται στις ταραγμένες κραυγές
αυτών που κομπάζουν και φοβούνται να ζήσουν
αυτών που δεν είναι κύριοι των εαυτών τους
και ζούν μες το κόμπλεξ, εγκλωβισμένοι στο τίποτα
τι να περιμένεις από το αύριο όταν είναι βέβαιο
πως θα είναι το ίδιο με το χθές;

Εγκλωβισμένοι στο κενό
σε ένα κόσμο όχι μαγικο
αλλά όπως λένε πραγματικό
προχωρούμε μερικοί από εμάς
πιστεύοντας πώς διαφέρουμε
πως είμαστε ξύπνιοι
προχωρούμε στο αύριο
κουβαλώντας το σταυρό της αδικίας
στις πληγωμένες από τα μαστιγώματα
του ψέμματος και της πικρίας πλάτες μας
προχωρούμε στο αύριο γνωρίζοντας
πως το τέλος του μαρτυρίου αυτού αργεί να ρθει
πως κάθε ανάσα μας και μια ευχή για ελπίδα
κάθε αναστεναγμός μια σκέψη για χαρά
κάθε δάκρυ για ένα ραγισμένο όνειρο

Ο ήλιος έχασε τη λάμψη του δε φωτίζει πια
τα αστέρια χάσανε τη ζωντάνια τους
και εμείς σαν τη νεκρή Σελήνη
γυρίζουμε σαν δορυφόροι γύρω από τους άλλους
με καρφωμένο το βλέμμα μας σ'αυτους
ξεχνώντας πάντα να κοιτάξουμε αλλού
κατάσκοποι πάντα στην ίδια μας την οικογένεια

Η νύχτα

Από αυτό το υψόμετρο
οι ήχοι της πόλης
λιώνουν σε ένα βαρετό βρυχηθμό
σαν ένα γιγαντιαίο τέρας
που εκτοξεύει φωτία από τα ρουθούνια του

Μου μιλάει, ψυθιριστά
αλλά δεν μου λέει τίποτα
που χρειάζομαι να ακούσω

Μέχρι που ένας ήχος
διαπερνά το πέπλο της μονοτονίας
Οι κραυγές απόγνωσης για αλλαγή
με αναγκάζουν να στρέψω το βλέμα μου σ'αυτους

Η αποστολή είναι πιο σημαντική
και οι αντιπερισπασμοί δεν χωράνε
ούτε έχουν πια αξία.
Μόνο η αποστολή έχει σημασία.

Η μάσκα γλυστρά μπροστά απ'το πρόσωπο
φτερά από δέρμα απλώνονται
οι ήχοι των ανέμων προσκαλούν
η αποστολή είναι σημαντικότερη από όλα

Αυτή είναι η πόλη μου, το βασίλειό μου
Είμαι η νύχτα, η σκιά που βλέπει τα πάντα
προστάτης και εκδικητής, ο αιώνιος Λέων.
Ο βρυχηθμός μου σπέρνει τρόμο στις ένοχες καρδιές
και ελπίδα σε αυτούς ζούν, χάνουν και υπάρχουν μόνοι