Εις ανάμνησιν

Πώς μπορείς να ρυθμίζεις τη καρδια σου σα ρολόι
να μη συγκινείται, να μην αγγίζεται από συναίσθημα
Πώς μπορείς να ελέγχεις ψύχραιμα την αρχή και το τέλος κάθε ανάσας
μιλώντας σε άγνωστες γλώσσες ακούγοντας νου και και όχι ψυχή;
Πώς μπορείς να εγκλωβίζεις τη ζωή σου μεταξύ σωστού και λάθους
χωρίς να αναγνωρίζεις την αξία του ρίσκου και της περιπέτειας;

Παρακολούθησε την πως κοιτάζει κλεφτά το περιβάλλον γύρω της
προκαλώντας την αμέριστη προσοχή των παρεβισκόμενων
χωρίς να το καταλάβει καλλιεργεί μια μοιραία εικόνα
όμως το μόνο που την νοιάζει είναι τι θα πούν και τι θα σχολιάσουν
και το ψέμα και η κοροϊδία που αναγκάζεται να προωθήσει
δεν την ενοχλεί αρκεί να αποφύγει τις συνέπειες των πράξεων της

Πως μπορεί να ρυθμίζει τη καρδιά της σαν ρολόι
περιμένοντάς τη να χτυπά πάντα ρυθμικά, μονότονα
Να σε καλεί να κάνεις ολόκληρο ταξίδι για να τη δείς
και αυτή να συναντιέται με άλλους και να σου λέει ψέματα

Και εγώ;
Πώς μπορεί να πήρα μια τόσο λανθασμένη εντύπωση;
Πώς γίνεται να βγήκε τόσο σκάρτη, τόσο ψέυτικη
τόσο απρόβλεπτα συνηθισμένη και ρηχή...
Κρίμα... χάσιμο χρόνου
ότι γυαλίζει ποτέ δεν είναι χρυσός...