Ήρωες της Ζωής

Που είναι οι ήρωες;
Τι απέγιναν οι διαφορετικές στιγμές
που δίνουν γεύση στη ζωή;
Πού είναι η περιπέτεια που μας υποσχέθηκαν
πριν εγκλωβιστούμε σαν κατοικίδια στον οίκο της ζωής;
Που είναι ο συναισθηματισμός
ο κίνδυνος
η πλάκα και τα αστεία
ο φόβος για τη ζωή
το πάθος για το αύριο
η αγωνία για το άγνωστο;
Τι συμβαίνει πια στο κόσμο μας;
Απρόσωποι, ανίκανοι, αχάριστοι
και πάνω από όλα μονότονοι όλοι μας;
Τέσσερις τοίχοι και μια καγκελόπορτα
οριοθετούν το προσωπικό μας χώρο.
Και αυτοί που ξεφεύγουν και προσπαθούν
να βγούν από το αναίσθητο χάσμα και να ζήσουν
θεωρούνται τρελοί, ανόητοι, μαστουρωμένοι
Περιμένουν όλοι έναν μεσσία να τους δείξει τη ζωή
Έναν προσωπικό σωτήρα που θα μας ανοίξει τη πόρτα
θα μας τα δώσει όλα έτοιμα, χωρίς να ζητήσει ευχαριστώ
και μετά θα τον σταυρώσουμε με την αχαριστία μας
και θα γλεντήσουμε τη καταδίκη του με κουτσομπολιό
και χαιρεκακία γιατί τάχα τόλμησε κάποιος να συμπεριφερθεί
σαν ζωντανό ών με βούληση και αγάπη
και όχι σαν ένας από εμάς.
Ένα μηδαμηνό, άψυχο, αχάριστο και απρόσωπο ον.

Κλείνομαι στον εαυτό μου και με ακούω να ψυθιρίζω
να φωνάζω και να ουρλιάζω γιατί το βάρος που έχω στις πλάτες μου
είναι απίστευτα μεγάλο και κάθε αδικία που συμβαίνει με βαραίνει κι άλλο
γονατίζω από τη πίεση και κόκκινος από θυμό
καταριέμαι το πληγωμένο μου εγωισμό
"Εδώ που γεννηθήκαμε οι ενήλικές
τρέφονται με τις σάρκες των παιδιών τους
και μεθάνε πίνοντας τα όνειρα τους
Εδώ που καταλήξαμε νοιώθουμε μόνοι
δίχως αύριο, δίχως ελπίδα
δίχως φώς στη ζωή μας.
Εδώ που γεννηθήκαμε προχωρούμε
γινόμαστε σαν τους γονείς μας
και πεθαίνουμε υπερήφανοι
για δυο τρείς ανούσιες μαλακίες που πετύχαμε
ενώ κανείς δαν θα μας θυμάται αύριο
ενώ δεν αφήσαμε τίποτε σημαντικό πίσω μας.
Γιατί θέλαμε να γίνουμε ήρωες της ζωής
και καταλήξαμε ερωτευμένοι με το θάνατο"