Αδικία στο κόσμο μας

Ο ήλιος δεν έχει πια την ίδια λάμψη
και τα αστέρια πια δεν τρεμοπαίζουν
όχι γιατί είμαι πάλι εγώ και ο εαυτός μου
όχι επειδή με πρόδωσαν, με σταύρωσαν, με σκότωσαν
μα γιατί επιβεβαίωσαν τους φόβους μου
γιατί επιβεβαιωσαν τις υποψίες μου.

Σε σκληρό κόσμο και άκαρδες και άδικες εποχές
μας έτυχε να ζούμε, γενναίοι μου λέοντες
μας έλαχε να έρθουμε σε ένα κόσμο
χωρίς συναίσθημα, χωρίς ειλικρίνεια
χωρίς ελευθερία, χωρίς ομορφιά.

Προεκτείνοντας το παρόν στο μέλλον
μόνο σκοτάδι μπορεί να δείς
το φώς του ήλιου χάνεται στις ταραγμένες κραυγές
αυτών που κομπάζουν και φοβούνται να ζήσουν
αυτών που δεν είναι κύριοι των εαυτών τους
και ζούν μες το κόμπλεξ, εγκλωβισμένοι στο τίποτα
τι να περιμένεις από το αύριο όταν είναι βέβαιο
πως θα είναι το ίδιο με το χθές;

Εγκλωβισμένοι στο κενό
σε ένα κόσμο όχι μαγικο
αλλά όπως λένε πραγματικό
προχωρούμε μερικοί από εμάς
πιστεύοντας πώς διαφέρουμε
πως είμαστε ξύπνιοι
προχωρούμε στο αύριο
κουβαλώντας το σταυρό της αδικίας
στις πληγωμένες από τα μαστιγώματα
του ψέμματος και της πικρίας πλάτες μας
προχωρούμε στο αύριο γνωρίζοντας
πως το τέλος του μαρτυρίου αυτού αργεί να ρθει
πως κάθε ανάσα μας και μια ευχή για ελπίδα
κάθε αναστεναγμός μια σκέψη για χαρά
κάθε δάκρυ για ένα ραγισμένο όνειρο

Ο ήλιος έχασε τη λάμψη του δε φωτίζει πια
τα αστέρια χάσανε τη ζωντάνια τους
και εμείς σαν τη νεκρή Σελήνη
γυρίζουμε σαν δορυφόροι γύρω από τους άλλους
με καρφωμένο το βλέμμα μας σ'αυτους
ξεχνώντας πάντα να κοιτάξουμε αλλού
κατάσκοποι πάντα στην ίδια μας την οικογένεια