Μάτια που εγκλωβίζουν
τη λάμψη του κεραυνού
γαλάζια σαν κάθε τι ιερό.
Μια θάλασσα ισάξια πατρίδας
ένας ουρανός, χάος σαν το μέλλον
θαρρείς πως είναι κοντά
μιας και σε περιβάλλει
τόσο κοντά που πιστεύεις πως
αν απλώσεις το χέρι σου τ'ακουμπάς
και εκεί νοιώθεις έντονα και ξαφνικά
το πάθος του Ταντάλου
πολύ μακριά για να τραφώ
πολύ κοντά για να πιστέψω.
Φωνές πνιγμένες στη νικοτίνη
κραυγάζουν μαζί με τη δική μου
"Μη στέκεσαι εκεί, στη διαχωριστική γραμμή
μεταξύ του υπαρκτού και του ανύπαρκτου.
Έλα προς τα εδώ, λίγο πιο κοντά
τόσο που να αρκεί για να σε αγγίξω
τόσο που να μπορώ να σε φτάσω.
Πες μου πως σε λένε, μαγευτική
ιερή νύχτα, δίχως άστρα η απουσία σου
Λιμάνι χωρίς φάρο η ζωή μου"
