Το Κελί

Κάθε μέρα φεύγεις
και μένω μονος σαν νήπιο στη κούνια
να κοιτάω τους γύρω τοίχους.
Κάθε μέρα φεύγεις.
αναρωτώμενη αν θα πειραχτώ
και έτσι δε περάσεις καλά.
Κάθε μέρα φεύγεις,
για να ζήσεις τη ζωή "καλά",
να μή σπαταλήσεις χρόνο μόνη.
Κάθε μέρα φεύγεις
και μένω πίσω στο κελί μου,
ψάχνοντας να δείξω κάπως κατανόηση.
Κάθε μέρα φεύγεις,
όλο και πιό μακρια μου πας.
Κάθε μέρα φεύγεις μακριά

Το Έπος

Βαραίνει
Σαν μια υπόσχεση ανούσιας ελπίδας
Η αίσθηση μετά το πέρας ενός γλυκού ονείρου
Βροχή κάτω από τη βελούδινη σκεπή

Αν μπορούσα να σταθώ ψηλά από τον κόσμο
Θα έβαζα το όνειρο να ξεριζώσει το μουντό
Γιατί η καρδιά μου είναι πολύ μικρή για να χωρέσει η χαρά
Και ξεχειλίζει με ατμούς, μέσα από λιωμένες ματιές

Γιατί σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, αλήθεια
Τραγούδι κάλεσμα, καθώς υψώνομαι και πέφτω
Γιατί σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, στ’ αλήθεια
Και δεν υπάρχει ψέμα ή τέλος σ’ αυτό 

Υπάρχει κάποια πιθανότητα να δώσω βάρος
Μια επιλογή, ένα μονοπάτι να ακολουθήσω;
Σε παρακαλώ αγάπη μου, μείνε ξύπνια
Έρχομαι, επιστρέφω, είμαι εκεί

 Απ’ το μπλε της θάλασσας θα έρθει
Θα με καλύψει με ύπνο, σε κόκκινο όνειρο
Που το χρειάζομαι τώρα, τόσο πολύ
Καθώς ξεκινώ με το όνειρο αυτό για φυλαχτό 

Πώς να γράψω κάτι αποδοτικό;
Κάτι που άφοβα να δηλώνει
Το μέγεθός της στο φώς,
Μέσα στα μάτια της είδα, πρώτη φορά
Στην αντανάκλασή της, ο πραγματικός θεός.
Αυτόν που όλοι βρίζουμε, γιατί προσευχόμαστε
Και δεν μας ακούει, που μας έχει εγκαταλείψει
Που παίζει με μας σα να ήμαστε παιχνίδια
Γιατί ήμουν τυφλός και είδα, κωφός και άκουσα, μουγκός και μίλησα
Ήμουν ανίκανος να μυρίσω και μύρισα την ανάσα της
Ήμουν μόνος και μ’ αγκάλιασε
Ήμουν ξεχασμένο αγρίμι και με χάιδεψε στη γούνα
Γιατί πεινούσα και με έθρεψε με το αίμα της
Γιατί ήμουν άψυχος και μου έδωσε τη ψυχή της 

Γιατί έβλεπα μονόχρωμους εφιάλτες
Και μου έδωσε όνειρα γεμάτα χρώματα, ζωή
Γιατί η ίδια η ζωή έστεκε άχρωμη μπροστά μου
Και τώρα έγινε το ίδιο το όνειρο, ζωή

Και το έπος τελειώνει με μιαν αρχή