Saturday, February 12, 2005

Κάτι Φταίει...

Σιγά-σιγά, καθώς νοιώθεις τον χρόνο να κυλά
βλέπεις γύρω σου πως ότι και αν κάνεις, όπως και να συμπεριφερθείς
τίποτα, ποτέ και πουθενά δεν νιώθεις ότι περνάς καλά.
Γιατί έτσι;
Ίσως επειδή κάηκες στη φωτιά που εσύ κάποτε άναψες.
Ίσως επειδή κάποια στιγμή ξέχασες τον εαυτό σου.
Μέτραγαν πάντοτε οι άλλοι, και πώς εσύ φαινόσουν.
Μέτραγαν πάντοτε οι στιγμές του γέλιου και της χαράς των άλλων
και όχι οι δικές σου.
Απόρρησες πολλές φορές με τον ίδιο σου το εαυτό,
ανέδειξες τη γνώση όπως την αντιλαμβανόσουν
αλλά σε έναν πόλεμο ποτέ δεν υπάρχουν κερδισμένοι.
Και να άλλαξες τη ζωή των άλλων
και να διόρθωσες μύρια κακά και άσχημα
τη δικιά σου τη ζωή και τα δικά σου τα κακά
δεν τα πρόσεξες.
Νοιώθεις μόνος σου
ανυπόμονα περιμένεις κάποια αλλαγή.
Ξέρεις ότι δεν σε βοηθά να ελπίζεις,
γιατί έτσι αδρανεις.
Ακόμα και έτσι όμως, τίποτα δεν σε ταρακουνά αρκετά ώστε να αλλάξεις.
Μεταμορφώνεσαι, φοράς μάσκες, υποκρίνεσαι,
και αυτοί που σε καταλαβαίνουν, ειρωνικά ρωτούν αν νοιώθεις μόνος.
Άσχημο να είσαι χαμαιλέων.
Στο τέλος ακόμα και εσύ ξεχνάς ποιό είναι το πραγματικό σου πρόσωπο.
Βρίζεις, ξεσπάς, βαράς τους τοίχους, ουρλιάζεις, κλαίς
αλλά τίποτα δεν αλλάζει, γιατί απλούστατα θα περιμένεις το θαύμα σου.
Και όταν καταλάβεις πώς είναι δύσκολο να βγείς από το λούκι
στο οποίο απρόθυμα μεν αλλά αδιαμαρτύρητα δε μπήκες,
καταλαβαίνεις πως μέρα με τη μέρα, μεγαλώνεις
πως η ηλικία της φθοράς πλησιάζει απελπιστικά γρήγορα
πως ερχεται η στιγμή που δεν θα μπορείς ποτέ ξανά να σκεφτείς
αν μπορείς να γυρίσεις πίσω, γιατί πίσω πια δεν πάς.
Κάθεσαι και γράφεις όμορφα λογοπαίγνια,
αρέσει στο κόσμο να ακούει λέξεις, ακόμα και αν αυτές είναι χωρίς ουσία.
Κάθεσαι σε μια γωνία μεσα στο σκοτάδι, γονατιστός
και κοιτάς το άπειρο, παρακαλώντας για μια αλλαγή
Η μονοτονία της καθημερινότητας σκοτώνει.
Αλλά η αναγκαστική μονοτονία σε βασανίζει περισσότερο.
Κολυμπάς στο αχανές μαύρο, πετάς, χάνεσαι
ειρωνικά οι άλλοι σε ρωτούν γιατί άλλαξες τόσο πολύ,
ενώ ξέρεις πως κατά βάθος τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Τι σημασία έχει αν ο τάφος σου είναι από χρυσό ή από μάρμαρο;

Νύχτα...

Αστέρι και φεγγάρι μου,
ήλιε φωτεινέ, σύννεφα στο μπλε
θα έρθει να μας πάρει
θα έρθει να μας πάρει
μη φοβάσαι, κι αν φύγω
θα ζείς με το τραγούδι
κι αν μ' αγαπάς θα γίνουμε πουλιά

Νύχτα σκοτεινή μου
μίσος και έχθρα αγαπημένη
μοναξιά αδερφέ μου
τα αστρα του ουρανού θα τα σβήσω μόνος μου
κάτω από το κρύο το φεγγάρι
κι αν μ' αγαπάς θα σε σκοτώσω αληθινά...

Έκρηξη... Καταδικασμένοι...

Ξεθωριάζεις άτακτα και γρήγορα
κύμβαλα ακολουθούν την θεία σου οργή
και η ομορφιά του μας προκαλεί τρέλλα
ενεργειακά φάσματα που εκφράζουν φόβο

Έκρηξη... Καταδικασμένοι...


Ζωντανός ή νεκρός, η ίδια θεωρία
κλάψε καθώς τα όρια μου αυξάνονται
αλλά ο θεός που με ανάγκασες να πιστέψω
δεν υπάρχει, και εγώ προσέφερα την ευγνωμοσύνη μου.

Έκρηξη... Καταδικασμένοι...

Απορρία...

Τόσες λέξεις έγραψα
τόσους ήχους σου 'δειξα
τοσες φορές σε εσωσα
σε χιλιες σειρες κρύβομαι
σε 3 γλώσσες σου μιλώ

Μοναχός ο ανθρωπος πρέπει να ταράζεται
καμιά καρδια δεν αντέχει όμως τα πάντα
η μαύρη αυγή της νέας μέρας
μου προκαλεί μια έντονη αντιπάθεια

Η νύχτα υπάρχει για τους μικρούς
Η νύχτα υπάρχει για να θυμόμαστε
πως ήταν να 'σαι νεογνό

Το πρώτο πρόσωπο της μάνας
το δεύτερο του πατέρα...
αλλά ο γιός... νεκρός
Νεκρός...
Νεκρός...

Γιατί γεννήθηκε στο φώς...