Sunday, September 30, 2007

Αντιδράσεις

Καταράχτης και φωτιά
η ζωη δε παει μπροστα
αν μεινεις πισω στα παλια
αν δε κάνεις μια βουτιά

~

Ανδρες Πορτοφόλια
Γυναίκες Άδειες
όλοι μυρίζουν ουίσκι
θαμπές έννοιες σε ένα φωτεινό χρεος

~

Για αγάπη και συγχώρεση μιλούν
θρησκείες, πολιτισμοί, κουλτούρες
δείγματα μισαλοδοξίας και αρρώστιας
σύγχρονες απειλές εξ ανατολών

~

Τι κι αν ποιητές δεχόντουσαν, σαν υπέρβαση
να κυβερνήσουν τις μοίρες των παιδιών σας;
Τι κι αν φιλόσοφοι γινόντουσαν, με υποχρέωση
θρησκευτικοί ηγέτες οδηγοί των νεώτερων ψυχών;
Μήπως αλήθεια κι ο υιός τ' ανθρώπου δέχθηκε να γίνει αμνός
για να δεχθούν κι αυτοί με τη σειρά τους;

~

Η κηδεμονία των ασυγχώρητων μεταναστών
είναι χρέος τάχα όλων μας, σαν κι εμείς δεν έχουμ' έγνοιες
σαν κι εμείς δεν παλέψαμε μονάχοι χωρίς κηδεμονία

~

Τεμπελιά και συγχώρεση
αγάπη και παραφροσύνη
ελάτε φίλοι και χαρείτε
ελάτε φίλοι και αφεθείτε

Sunday, July 22, 2007

Κύκνειο Άσμα

Μαύρα σύννεφα κι αν απλωθούν
μη λυπηθείς, καρδιά μου
γιατί ο κόσμος που επέλεξαν να ζούν
είναι πικρός, χαρά μου

Κι αν ο κόσμος αυτός είναι γεμάτος φόβο
αυτός που φταίει πάντα είναι ο γονιός
που σ'αναγκάζει να ζείς μες το δικό του τρόμο

Μ' άσπρα σπουργίτια που πετούν
πέτα μαζί, καρδιά μου
γιατί η ζωή που αυτοί για σένα ζούν
είναι μικρή, χαρά μου

Κι αν ο κόσμος αυτός είναι γεμάτος τρόμο
αυτός που φταίει πάντα είναι ο γονιός
που σ'αναγκάζει να ακολουθείς τον δικό τους δρόμο

Στα σύννεφά ψηλά
κρύψου καλά, καρδιά μου
γιατί αυτοί μεθούν και χαίρονται
μόν' απ' τα δάκρυά μου
γιατί αυτοί μεθούν και χαίρονται
που άψυχη είσαι πια καρδιά μου

Thursday, June 14, 2007

Ανθρώπινες Σχέσεις

Σε ψεύτικες αγκαλιές ξαπλώνω
για να σκεπάσω το φόβο της αλήθειας
μια απόγνωση με γεύση μοναξιάς, καθώς
μονάχοι μας γεννιόμαστε και πεθαίνουμε

Κι ο φόβος παραμένει
πολλά κλειδιά μα λίγες οι πόρτες
πολλές οι λέξεις και τα λόγια
μα κανείς για να τα ακούσει

Ψεύτικες, ξερές αγκαλιές
και άνοστα, άγευστα φιλιά
να κρύβονται οι ενοχές μας
οι φόβοι και η ανασφάλειά μας

Χώρο και χρόνο να ζητάς ή να προσφέρεις
μα κανείς πρόθυμος να σταθεί προσφέροντας τα ίδια

Ξένε πλησίασε,
έχω ιστορίες πολλές να σου διηγηθώ
αστείες, δραματικές και με απίστευτη πλοκή
μαγεύω όταν μιλάω, σκλαβώνω όταν ακούω

Έλα, ξένη επισκέπτρια, και εσύ, πλησίασε
κάτσε και εσύ κι ύστερα φύγε
να ξεχάσω για μια στιγμή
την ατελείωτη μοναξιά
στη ψεύτικη αγκαλιά σου
κάτσε και εσύ και φύγε

Μία και εσύ απ’ τις πολλές
ένας κι εγώ απ’ τους αμέτρητους
τι σημασία έχει;

Tuesday, June 05, 2007

Άστρο

Στα μονοπάτια των αιώνιων δευτερολέπτων
μακρινά, αργά, ρηχές οι στιγμές
ένα ρολόι και εμείς δείκτες που κυνηγούμε
ο ένας τον άλλον προσφέροντας ψέμματα και υποκρισία

Παραπατώντας, μεθυσμένοι
ανεβαινουμε στη σκηνή της ζωής
φορώντας μάσκες, χίλιες-δυο
προσδοκώντας να εντυπωσιάσουμε

Ένα άστρο, ένας κομήτης
έκαψε το σπίτι μου
μάτια που πετούν φωτιές
ακόρεστο πάθος για επαφή
δίψα για κάτι αληθινό
και μια φράση στο μυαλό
"Δε καταλαβαίνουν"

Και η ζωή πολιορκείται από το θάνατο
όσες στρατιές κι αν έχω μόνος του έρχεται
και με ένα απαλό άγγιγμα
πέφουν τείχη, πόλεις, ζωές στα χέρια του

Μέσα σε λίγες στιγμές
δες να! πως φτιάχνεται και καταρρέει
ολος ο κόσμος

Δυο αιώνες μόνοι
Τι να τους κάνω τους κομήτες
τους θεούς, τους θρόνους όταν λείπεις;

Αόρατος θαρρώ πως είμαι
όταν γυρνάω τις νύχτες μες το κόσμο
παρατηρώντας τις χαρές, τις λύπες τους
και σκέφτομαι με λέξεις, νότες, χρώματα
προσπαθώντας μάταια να εξηγήσω το γιατί

Οι νύχτες, οι τοίχοι, τα δευτερόλεπτα
με στενεύουν
με σφίγγουν
με πνίγουν

Τόσες απουσίες, τόσοι απώντες
τόσες απώλειες, τέτοια απομάκρυνση
"Είμαι Τέλειος, γνωρίζω τα Πάντα"

Όλα είναι ένα, και αυτό είναι το συναίσθημα
αυτό μας δένει, μας διώχνει
αυτό λιώνει τα μάτια μας σε δάκρυα
αυτό πυκνώνει τη χαρά μας σε αστραφτερά χαμόγελα

Θυσίασα τα πάντα για τη Δύναμη
και έμεινα μόνος με ανθρώπους ανίδεους
Θυσίασα τα πάντα για τη Δύναμη
και έφερα πόνο σε όσους βρισκότανε κοντά μου

Φυγέτε όλοι, σαν της Δύναμης το φώς σε λούσει
φλέγεσαι σαν πυρσός μες το σκοτάδι
έτοιμος να δώσεις φώς, να ποτίσεις αλήθεια
μα όσοι πλησιάζουν καίγονται, πεθαίνουν
σαν τις σκνίπες που μαζεύονται γύρω απ' τη λυχνία
αποχαυνωμένες απ' το φώς, έλκονται και καίγονται

"Τόσοι ήχοι
πως χωρούν
στην ακατέργαστη καρδιά σου;"

Χίλιες αναπνοές, γίνονται σταγόνες
μονοπάτια που οδηγούν σε υποσχέσεις
υποσχέσεις που να κρατήσουν δε μπορούν
αδάμαστος κι εγώ παρατηρώ
και κρύβομαι στη σκιά της νύχτας
καθώς τα βήματά μου με οδηγούν
στην επόμενη ανθρώπινη ιστορία
έτοιμος να καταγράψω, να καταχωρήσω
την ουσία πίσω από τις λέξεις
κι ας γνωρίζω πως για πάντα έχασα
τον αληθινό σκοπό μου

Monday, May 28, 2007

Γιατί;

(Βλέπουμε αυτό που μας δείχνουν και όχι αυτό που νομίζουμε)
Γιατί, γιατί, γιατί
ακούμε και συμβουλευόμαστε τους άλλους;
ενώ κλείνουμε τα αυτιά στη φωνή της συνείδησης;

(Ο θαυμασμός των άλλων δεν είναι εξασφάλιση)
Γιατί, γιατί, γιατί
ο λόγος και η ιδέα τον άλλων μετράνε περισσότερο
από το τι, που και με ποιόν νοιώθουμε καλύτερα;


(Το ψέμα δεν είναι ο μονος τρόπος να δικαιολογείσαι)
Γιατί, γιατί, γιατί
το ψέμα πάντοτε φαντάζει να 'ναι η αλήθεια
ενώ η ίδια η ζωή το θεωρεί καρκίνωμα;


(Το να νοιώθεις δεν είναι μόνο να αγγίζεις)
Γιατί, γιατί, γιατί
βαδίζουμε σαν τυφλοί ψηλαφίζοντας απαλά το κόσμο
ενώ έχουμε μάτια στη καρδιά και στο κεφάλι;

Μάντεψε

Στο σκοτάδι βρίσκει καταφύγιο η άγρια ψυχή μου
μακριά απ' τα βλέμματα των παρείσακτων
συνεχίζω τη προσωπική μου πάλη χωρίς μέλλον
καθώς γυρνώ και κοιτώ κατάματα το τέρας.

Μόνος περπατώ στο σκιερό μονοπάτι των ψυχών τους
βαδίζοντας με σιγουριά στον όλεθρο, ενώ αυτοί
όσα τα μάτια μου έχουν δεί ποτέ τους δε φαντάστηκαν
πως υπήρξαν κρυμμένα μέσα μας και παλεύουν για να βγούν

Κραδαίνω αιθέρια ρομφαία και η μορφή μου φέρνει εφιάλτες
τρέμουν στο άκουσμα του πανάρχαιου ονόματός μου
και η μάσκα που φορώ φέρει θαμπά τα αρχικά του οίκου μου
στο πνεύμα, στη καρδιά και στο μυαλό σκοτάδι κρύβει τη ζωή μου

Το τέρας θρέφεται με μίσος, υπόνοια θανατου
και δύσκολα οι λέοντες κρατούν τα τοίχη της ζωής μου
κι αυτό που γι' άλλους εφιάλτης δείχνει, να κοίταξε
για μένα είναι δράση ζωής και ελευθερίας

Για αυτούς πολεμώ και αναπνέω
Για αυτούς ιδρύω θεούς και δαίμονες
Άρχων του χρόνου, της φωνής του σύμπαντος
ψιθυρίζω στα όνειρά τους τις χαρές τους

Ακόμα και αν πάντοτε αυτό που πίσω παίρνω
είναι ψέμα και απάτη και υποκρισία και φθόνος
φοβούμαι πια το ψέμα που κρύβουνε στα μάτια τους
αποφεύγω το βλέμμα τους, αφήνοντας τους να πιστεύουν ότι θέλουν

Ποιός ο λόγος άλλωστε;
Μόνος θα δώσω τη μάχη με τα αδέρφια μου τους λέοντες
και χαίρομαι για τη κατάληξη που έρχεται
όπως όλοι οι προφήτες ανεπιθύμητος και απροειδοποίητος κι εγώ
μα πάντοτε κοιτώντας το τέρας που τρώει τις ψυχές τους κατάματα

Κι αν τους δίνω ροδοπέταλα και αυτοί με μίσος τα τσακίζουν
είναι απόδειξη πως πια ο κόσμος φτάνει στην Αρχή του
γιατί τίποτε πια δεν έχει αξία, ούτε ο νούς ουτ' η καρδία τους
γνωρίζουν να δίνουν σημασία στην ίδια της ζωή και τις χαρές της

Τα μάτια μου σκοτείνιασαν και γέμισαν φωτιά
λησμονιά γεμίζει την άλλοτε πλήρη σκέψη μου
και τρίζοντας τα δόντια ανοίγω τα φτερά μου
καθώς στα όνειρά τους με καλούν να διώξω εφιάλτες

Κι εγώ απαντώ και ανταπαντώ
κι ας ψεύδονται κι ας βρίζουν
στα όνειρά τους κρύβω φως
κι ας ελέγχω το σκοτάδι...

Thursday, May 17, 2007

Θέατρο

Ξέρεις
κάθε στιγμή είναι μοναδική
δεν επιστρέφει
δε τη ξαναζείς
Η ζωή είναι μία
και σ'αυτή
μόνο ένα τραγούδι προλαβαίνεις να γράψεις
Κρίμα να την περνάς μεσα στη θλίψη
μετανοιώνοντας για αυτά που δεν έκανες
για τους φόβους που δεν καταπολέμησες
για τις αγάπες που έδιωξες
για αυτούς που δε βοήθησες
για αυτούς που μίσησες ενώ σ'αγαπούσαν
τι κρίμα να ζείς τη ζωή πνιγμένος
στο φόβο
στη θλίψη
τις τύψεις
και
τις ενοχές
Γιατί όλοι φεύγουν και μένεις πάντα τελευταίος
στη σκηνή του θεάτρου της ζωής σου
πρωταγωνιστής και κομπάρσος
και τα δυό μαζί
Παρακαλώνατας για μια ακόμα ευκαιρία
να ζήσεις τα πάντα απ'την αρχή
κι ας ξέρεις
πως πάλι τα ίδια θα 'κανες

Sunday, April 22, 2007

Θλίψη

Απέραντη θάλασσα θλίψης
η νοσταλγία που κρύβει το χαμόγελο
Οι πληγές μου ξεχάσανε πως γειάνουν
και διατηρούν το μόνιμο, βάναυσο και άδικο πόνο
μια ραγισμένη καρδιά και ένας σπασμένος άνθρωπος
κρυστάλλινο λουλούδι σπάει και γίνεται μαχαίρι
καρφώνεται σαν άγκυρα στο βυθό της μελαγχολίας

Κρύψε με μέσα στο φώς σου
στη συνθήκη που υπογράφω
με μελάνι από αίμα
παγώνω το χρόνο για ένα βλέμμα

Σπρώχνω, τραβάω, παλεύω
το υγρό θαλάσσιο πνεύμα της λύπης
μα χάνω, γέρνω, πέφτω
ανίκανος, αδύναμος, κουρασμένος πια

(Επωδώς)

Που χαρά και που ηρεμία
που γαλήνη και ζεστασιά
που να γείρω ν'ακουμπήσω
που σταματά ο χτύπος της καρδιάς
και ποιόν απαλύνει η φλόγα της ανάσας
κι αν μάχομαι κι αν δεν υποχωρώ
Γιατί και για ποιόν να συνεχίζω;
Όσοι αξία πήρανε με πρόδωσαν
κοι οι έννοιες τη ηθικής πουλήθηκαν σε χρήμα
Και αυτή η προδοσία, καρδιά μου, σε χαράκωσε
και από εγωισμό και πίκρα δε ξεχνάς, δεν εμπιστεύεσαι ξανά
Που γαλήνη... πού ηρεμία...

Δως μου κάπου να σταθω
και θα κινήσω τη γη μας όλη
Η μάσκα που πάντοτε φορώ
καιεί το δέρμα μου σα βιτριόλι

Κι αν στο σκοτάδι τα μάτια λιώνουνε σε δάκρυα
κι αν τα χαμόγελα ραγίζουν και διπλώνουν
κι αν σκυφτό μένει το παράστημα και οργισμένο το βλέμα
κι αν αναστεναγμοί ακολουθούν τη κάθε ανάσα
καταφεύγω στο χειρότερο προσόν του ανθρώπου
τη κατάρα της ένδοξης φυλής μου

στην ελπίδα

Wednesday, April 04, 2007

Εκείνη τη στιγμή

Πατέρα χρόνε, δε γυρίζεις πίσω
δεν αφήνεις κανέναν να ξεχάσει
δεν δίνεις την ευκαιρία να ελπίζει
γύρισε τη ροή του χρόνου πίσω

πίσω σε εκείνη τη στιγμη

Νύχτες περνάω θυσιάζοντας το αίμα μου
προσφέροντας κομμάτια απ' τη ψυχή μου
σάρκα από τη σάρκα μου για την αρμονία
μα πάνω απ' όλα η αποστολή που διάλεξα

τότε, σε εκείνη τη στιγμή

Όταν οι λέξεις χάσανε το νόημά τους
και οι εικόνες και οι ήχοι χάθηκαν και έσβησαν
ήταν τότε που οι αισθήσεις προεκτείνονταν στο άπειρο
ήταν τότε που το φώς του πρώτου ήλιου χτύπησε τα μάτια μου

ήταν εκείνη η στιγμή...

Ήταν τότε που ο άνθρωπος έγινε θεός
και τώρα που ένας θεός έγινε τέρας
Μόνος σαν παιδί μόνος και σαν γέρος
μιλώντας σε μια γλώσσα άγνωστη στους άλλους.

λΗταν τότε, εκείνη τη στιγμή της ιερής γέννας..


( Γυναίκα στο μπαλκόνι αντί χορού: )
"Τα λόγια του όρκου που έδωσε
τότε με χαρά και υπερηφάνεια
τώρα βάρος ασήκωτο στους ώμους του
και η μάσκα που φορά ραγίζει

Ο ήρωας που γίνεται προδότης
ο πιστός φρουρός που εγκαταλείπεται
ο μεσσίας που σταυρώνεται
ο θεός που χάνει τους πιστούς του"

Saturday, March 24, 2007

Τέσσερις Τοίχοι

Τέσσερις τοίχοι και μια οθόνη
Η γυναίκα ξαπλώνει στο κρεβάτι
Τέσσερις τοίχοι και μια οθόνη
ανοίγει τη ψυχή της ανοίγοντας τα πόδια της
Τέσσερις τοίχοι και μια οθόνη
Προσφέρει τη σαπίλα της μάνας της στο κόσμο των ανδρών
Τέσσερις τοίχοι και μια οθόνη
τους προτιμώ από τη μούχλιασμένη της καρδιά

Απ' την αρχή...

Πόσες ιστορίες και μύθους έχω να σας πω,
πόσα ψέμματα και αλήθειες να κρύβω στο μυαλό
τις βρίσκω σαν κλείνω τα μάτια και φεύγω από δω
σε έναν κόσμο απίστευτο μακράν καλύτερο απ' αυτόν

Τότε αναρωτιέσαι...

Πόσες αγάπες έζησες μισώντας
πόσους ανθρώπους μίσησες γελώντας
πόσο πόνο ν'αντέξει αυτη η καρδιά
παιδί που ανδρώνεται μες τη μοναξια

Μα βλέπεις πως...

Εβάρυναν οι μέρες, μικρύναν και οι νύχτες
σκοτείνιασαν τα όνειρα με εφιάλτες κι αυταπάτες
γυμνός να τρέχω στα σκοτάδια με φλόγες στα μαλλιά
σπονδή να προσφέρω το αίμα μου σε θεούς απ' τα παλιά

Και από την άλλη...

Ανάσες πάθους στα χείλη της ντροπή και μες τα μάτια της
που ψέμα και πάλι ψέμα πρόσφεραν κι ας ζούνε στα χαμένα
σαν περιμένει τον προστάτη, τον ιππότη, το μεγάλο κυνηγό
μα στ'αλήθεια να ψάχνει μαμόθρεφτο μαλάκα με κομπόδεμα γερό

Και πέφτεις και κοιμάσαι...

Friday, March 23, 2007

Λέοντος Τέλος

Η στιγμή της αλήθειας έφτασε. Φανερώθηκαν σκιές στο φως, μίλησαν με ήχους ξένους αλλόκοτους. Οι εντολές του μεγάλου άρχοντα δεν έχουν πια ισχύ. Ο Λέοντας επιτέλους ξύρισε τη χαίτη του, υπέκυψε στο πείσμα των ανθρώπων. Η έλλειψη μεγαλοπρέπειας στη ζωή του, η έλλειψη ενός σκοπού κάτι έντονου ήταν πιο βαριά, πιο θλιβερή και από την μοναχική απομόνωσή του. Τι μπορεί να έχει σημασία σε ένα κόσμο όπου οι αρετές ενός ανθρώπου θεωρούνται κατάντια;

Οι φωνές των Αρχόντων απαιτούν παρατηρητικότητα:
Παρατήρησε τους ανθρώπους. Τι τους ενδιαφέρει σε αυτό το κόσμο;
Το πνεύμα; Ο νους; Η ύλη; Οι αξίες; Η ηθική; Η αγάπη; Ο Έρωτας; Το μίσος; Το σεξ; Η οικογένεια; Η πατρίδα; Πίστη σε θεό;

Οι λέξεις έχουν χάσει την αξία τους πλέον και δε σημαίνουν τίποτα. Όλοι ζούνε μόνοι τους, εγκλωβισμένοι σε ένα ψέμα και αυτοί που εκτείνουν το χέρι τους για βοήθεια γελοιοποιούνται, θεωρούνται ηλίθιοι και τους συμπεριφέροντε σαν χαζούς, υποτιμώντας τη νοημοσύνη τους.

Ναι, η καρδιά ενός Λέοντα δε ραγίζει, δε ματώνει, δε πληγώνεται. Αντέχει, υπομένει, κρατάει το χτύπο της δυνατό και σταθερό, είναι γεμάτη αγάπη για το κόσμο που κλήθηκε να προστατεύσει, είναι γεμάτη σεβασμό για το σύμπαν που κλήθηκε να καθοδηγήσει. Ποτέ δεν ξεχνά να δώσει χωρίς να ζητήσει, ποτέ δε ζητά βοήθεια, μα πάντα έτοιμος είναι να τη δώσει δίχως δεύτερη σκέψη, αυτός, ο αιώνιος Λέων, ο πατέρας, ο αδερφός, ο θεός, ο ήρωας, ο ερωμένος, ο μάρτυρας, ο φίλος.

Αλλά πόσο να αντέξει η θνητή καρδιά του;
Πόσο να αντέξει αυτή τη θλίψη και το πόνο που βαραίνει τη ψυχή του;
Τα νύχια του έσπασαν από τις συγκρούσεις, τα δόντια του ράγισαν από τις μάχες, το σώμα του γεμάτο πληγές, η προδοσία των φίλων, η απάτη, το ψέμα, η κοροϊδία. Δε δίνει σημασία σε αυτά. Οι πληγές της ψυχής του είναι πιο βαθιές και ανεπούλωτες. Είναι σαν μια πληγή, πού όποτε γιατρεύεται αμέσως κάποιος ξεσκίζει τη σάρκα, σκαλίζοντας ακόμα πιο βαθιά.

Δεν μπορεί πια να δείχνει το αληθινό του πρόσωπο. Αναγκάστηκε να κόψει τη χαίτη του, όχι πια βασιλιάς, ούτε ήρωας, ούτε οδηγός, ούτε προστάτης, ούτε φρουρός. Καμία υποχρέωση. Κανένα συναίσθημα. Η μοναξιά του αυτή τη φορά είναι πλήρως δική του επιλογή. Δεν υπάρχει πίστη, δεν υπάρχει αναγνώριση. Δεν υπάρχει θέληση για τίποτε το αγνό, το όμορφο. Έτσι πιστεύει πως θα κατορθώσει να πολεμήσει το συναίσθημα απόγνωσης. Ίσως γινόμενος ένας από αυτούς τους κοινούς ικέτες και εκμεταλλευτές να γεμίσει το τεράστιο κενό μες τη ψυχή του.

Ίσως έτσι σταματήσουν οι τύψεις και οι ενοχές που αυτός ο πρώτος απ' τους Λέοντες, απέτυχε...

Saturday, February 17, 2007

Φίλησα το χέρι που μαχαίρωσε τα στήθη μου
καταράστηκα τον θεό που με έφερε στο κόσμο
μελαγχόλησα με την ιδέα της επερχόμενης αλλαγής
αγανάκτησα σκεπτόμενος την καθημερινή αδικία
αγάπησα το θάνατο που μας αναγκάζει να ζούμε τη ζωή
μίσησα τη ζωή που τελειώνει χωρίς να το καταλάβουμε
πόνεσα από το δηλητηριώδες φιλί που μου χάρισε προχθές
τα μπλε της μάτια κρύβουν υγρές πνοές θεών γεμάτα αγάπη
κάθε εμπόδιο για καλό και κάθε καλό, διάλλειμα στο επερχόμενο κακό

Sunday, February 04, 2007

Συμπλοκή

Κομμάτι της σοφίας σου Άρχοντα μου
η ζωή που οδηγώ και οι πράξεις μου
Το μόνο που έχει σημασία η αποστολή
σε αυτό το μονοπάτι που βαδίζω μόνος

Να ζητήσω βοήθεια δε μπορώ
κατάρες από αυτούς που αναζητώ
κρύβω αυτό που νοιώθω συνεχώς
περιμένοντας τη κατάλληλη στιγμη

Η μάσκα που μου χάρισες Άρχοντα αιώνιε
νόημα και διαφορά δεν έχει αν τη φορώ ή όχι
τη σημασία έχει πια το γέλιο ή η χαρα
μισο αιώνα προσφυγιάς στο αύριο φορτώθηκα

Η μελαγχολία των σοφών σαν κοιτούν τον ουρανό
στα μάτια λίγο μπλε, γαλάζιο, λίγο γκρι και μες το φως
και οταν η οργή ξεσπά μεσα στη σκέψη της νύχτας
αλλάζουν χρώμα μαύρο, καφέ και κόκκινο στο σκότος

Εμπρός λοιπόν καλώ αυτούς που ασχολούνται
τι θα γίνει αύριο σαν αλλάξει χρώμα ξανά το φώς;
Πες μου μικρέ μου ήλιε και εσύ κρυμμένο μου φεγγάρι
ποιά ζωή αξίζει πιότερο να ζει κανείς αναζητώντας;
Αυτή του πολεμιστή με το μυαλό στο σπαθί και το κοντάρι
ή αυτή του ποιητή με λόγια, λέξεις και της καρδιάς τα βάρη;

Sunday, January 28, 2007

Θνητοί, άνδρες και γυναίκες
ήρθα αυτή την ιερή στιγμή
για να σας πω για τους μύθους
αλλά για να ακούσετε τη φωνή μου
πρέπει να ξεχάσετε το γλυκό όνειρο που ζείτε

Είμαι ο κάτοχος της φλόγας και της ξηράς
ο φύλακας των επτά στρώσεων της Σοφίας
πρέπει να σπάσετε τη σφραγίδα για τα κλειδιά των ψυχών σας
το μόνο πράγμα που πραγματικα κατέχετε και σας ανήκει

Ταξιδιώτη

Ξύπνα...

Ταξιδιώτη από την Ανατολή
σοφέ και ήρεμε
ψυχρέ

προστάτη της ιερής φλόγας της ζωής
χάρισέ μας άλλη μια στιγμή
να ανταλλάξουμε δυο ματιές
με τα όρνια του θανάτου και του φόβου
προτού σπάσουμε για πάντα τα όριά μας

Η παρουσία σου σήμερα αυτή τη στιγμή
μαρτυρά κινδύνους και βάσανα
προσωποποιούν άσχημους οιωνούς

Ταξιδιώτη από τη Δύση
σοφέ και ήρεμε
ξύπνα και αναστέναξε μαζί μου
το αύριο είναι πολύ μακρυα για να το ζήσουμε
Δοξάζοντας τους αρχαίους προγόνους μας
δημιουργήσαμε ένα κράμα ηθικής και καθωσπρεπισμού
αυτό που περίσεψε το πουλήσαμε για τουρισμο
ξεχνώντας να ανοίξουμε τα μάτια, να σεβαστούμε
όπως η αλεπού σέβεται τον λύκο

Ξυπόλητη

Τι θα κάνεις με τα όνειρα που σε κατατρέχουν;
Πώς αντέχεις να χάνεις έτσι τη νιότη σου;
Από όλους αυτούς
Ποιος, όταν σε κοιτά στα μάτια, σιωπά;
Ποιος σε θεωρεί ανέγγιχτη θεά;
Και η λέξη που δραπέτευσε απ’ το στόμα τους
Πηγάζει από αγάπη ή υπερηφάνεια;
Ότι όμως κι αν κάνουν
Βίαιο, προσβλητικό, ανώριμο
Θα μείνεις μαζί τους
Περπατώντας το ακάθαρτο μονοπάτι της ζωής
Ξυπόλητη…

Saturday, January 27, 2007

Δεν βλέπουμε το μίσος, την αηδία, την απώθηση
οι ανθρωποι νοιώθουν άδειοι μερικές φορές
αλλά πρέπει να ξεσπάσουν κάπου
και πάντα ξεσπούν πάνω στον Αμνό

Όλοι τους έχουν αρκετά στους ώμους τους
γιατί να προσθέσω κι άλλα στους δικούς σας
έστω και για λιγο

Χάσου
άσε με ήσυχο

Ο Πόνος δεν μετράται με αριθμούς
αυτό που χρειάζεται ο κόσμος είναι αγάπη
έστω και αν αυτή είναι ένα διάλλειμα για λίγες μέρες
Το αίμα βράζει στον ήχο του κεραυνού
Στο μυαλό οπτασίες και οράματα της Δύναμης
Το σώμα λιώνει στη σκέψη της εκδίκησης
Η τέλεια στιγμή να τραβηχθεί το ξίφος
Γιόρτασε την πρόθυμη αυγή
συμβολίζει το φαινόμενο της ζωής

Μια κρυστάλινη καρδια κι αν σπάσει σε κομμάτια
ξανά εκεί που χτύπισε για πρώτη φορά γυρνάει
συγκεντρωμένη, ελεύθερη από χώρο και χρόνο
μια κατάσταση χαόδεις μακριά από συναισθηματισμούς

Μισό λεπτό...

Τι είναι αυτό;

Παρέλαση Αετών

Άνοιξε τα χέρια σου
απλωσέ τα σαν φτερά
κοίτα ψηλά στον ουρανό
ψυθίρισε "Ελευθερία"
και πέτα, πέτα γιέ μου πέτα!

Ελεύθερος για πάντα...

Εις το όνομα

Εις το όνομα του αγνού, του νόμιμου και της θρησκείας
προτάσσω τον εαυτόν μου εις αυτοκτονίαν
δια να αποδείξω την ταύτη άμνηστη ενοχήν μου

Εις το όνομα του μίσους, της ζηλοφθονίας και της φιλοδοξίας
προτάσσω τούτο το σαθρό γήινο σώμα είς νέαν γέννεσιν
δια να αποδείξω στου αμφισβιτείες την ταύτην θεϊκή καταγωγήν μου

Ευλογημένο γένος των ανθρώπων
καταραμένο γένος των υιών του θεού

Wednesday, January 24, 2007

Εις ανάμνησιν

Πώς μπορείς να ρυθμίζεις τη καρδια σου σα ρολόι
να μη συγκινείται, να μην αγγίζεται από συναίσθημα
Πώς μπορείς να ελέγχεις ψύχραιμα την αρχή και το τέλος κάθε ανάσας
μιλώντας σε άγνωστες γλώσσες ακούγοντας νου και και όχι ψυχή;
Πώς μπορείς να εγκλωβίζεις τη ζωή σου μεταξύ σωστού και λάθους
χωρίς να αναγνωρίζεις την αξία του ρίσκου και της περιπέτειας;

Παρακολούθησε την πως κοιτάζει κλεφτά το περιβάλλον γύρω της
προκαλώντας την αμέριστη προσοχή των παρεβισκόμενων
χωρίς να το καταλάβει καλλιεργεί μια μοιραία εικόνα
όμως το μόνο που την νοιάζει είναι τι θα πούν και τι θα σχολιάσουν
και το ψέμα και η κοροϊδία που αναγκάζεται να προωθήσει
δεν την ενοχλεί αρκεί να αποφύγει τις συνέπειες των πράξεων της

Πως μπορεί να ρυθμίζει τη καρδιά της σαν ρολόι
περιμένοντάς τη να χτυπά πάντα ρυθμικά, μονότονα
Να σε καλεί να κάνεις ολόκληρο ταξίδι για να τη δείς
και αυτή να συναντιέται με άλλους και να σου λέει ψέματα

Και εγώ;
Πώς μπορεί να πήρα μια τόσο λανθασμένη εντύπωση;
Πώς γίνεται να βγήκε τόσο σκάρτη, τόσο ψέυτικη
τόσο απρόβλεπτα συνηθισμένη και ρηχή...
Κρίμα... χάσιμο χρόνου
ότι γυαλίζει ποτέ δεν είναι χρυσός...

Friday, January 12, 2007

Ήρωες της Ζωής

Που είναι οι ήρωες;
Τι απέγιναν οι διαφορετικές στιγμές
που δίνουν γεύση στη ζωή;
Πού είναι η περιπέτεια που μας υποσχέθηκαν
πριν εγκλωβιστούμε σαν κατοικίδια στον οίκο της ζωής;
Που είναι ο συναισθηματισμός
ο κίνδυνος
η πλάκα και τα αστεία
ο φόβος για τη ζωή
το πάθος για το αύριο
η αγωνία για το άγνωστο;
Τι συμβαίνει πια στο κόσμο μας;
Απρόσωποι, ανίκανοι, αχάριστοι
και πάνω από όλα μονότονοι όλοι μας;
Τέσσερις τοίχοι και μια καγκελόπορτα
οριοθετούν το προσωπικό μας χώρο.
Και αυτοί που ξεφεύγουν και προσπαθούν
να βγούν από το αναίσθητο χάσμα και να ζήσουν
θεωρούνται τρελοί, ανόητοι, μαστουρωμένοι
Περιμένουν όλοι έναν μεσσία να τους δείξει τη ζωή
Έναν προσωπικό σωτήρα που θα μας ανοίξει τη πόρτα
θα μας τα δώσει όλα έτοιμα, χωρίς να ζητήσει ευχαριστώ
και μετά θα τον σταυρώσουμε με την αχαριστία μας
και θα γλεντήσουμε τη καταδίκη του με κουτσομπολιό
και χαιρεκακία γιατί τάχα τόλμησε κάποιος να συμπεριφερθεί
σαν ζωντανό ών με βούληση και αγάπη
και όχι σαν ένας από εμάς.
Ένα μηδαμηνό, άψυχο, αχάριστο και απρόσωπο ον.

Κλείνομαι στον εαυτό μου και με ακούω να ψυθιρίζω
να φωνάζω και να ουρλιάζω γιατί το βάρος που έχω στις πλάτες μου
είναι απίστευτα μεγάλο και κάθε αδικία που συμβαίνει με βαραίνει κι άλλο
γονατίζω από τη πίεση και κόκκινος από θυμό
καταριέμαι το πληγωμένο μου εγωισμό
"Εδώ που γεννηθήκαμε οι ενήλικές
τρέφονται με τις σάρκες των παιδιών τους
και μεθάνε πίνοντας τα όνειρα τους
Εδώ που καταλήξαμε νοιώθουμε μόνοι
δίχως αύριο, δίχως ελπίδα
δίχως φώς στη ζωή μας.
Εδώ που γεννηθήκαμε προχωρούμε
γινόμαστε σαν τους γονείς μας
και πεθαίνουμε υπερήφανοι
για δυο τρείς ανούσιες μαλακίες που πετύχαμε
ενώ κανείς δαν θα μας θυμάται αύριο
ενώ δεν αφήσαμε τίποτε σημαντικό πίσω μας.
Γιατί θέλαμε να γίνουμε ήρωες της ζωής
και καταλήξαμε ερωτευμένοι με το θάνατο"

Thursday, January 11, 2007

Αδικία στο κόσμο μας

Ο ήλιος δεν έχει πια την ίδια λάμψη
και τα αστέρια πια δεν τρεμοπαίζουν
όχι γιατί είμαι πάλι εγώ και ο εαυτός μου
όχι επειδή με πρόδωσαν, με σταύρωσαν, με σκότωσαν
μα γιατί επιβεβαίωσαν τους φόβους μου
γιατί επιβεβαιωσαν τις υποψίες μου.

Σε σκληρό κόσμο και άκαρδες και άδικες εποχές
μας έτυχε να ζούμε, γενναίοι μου λέοντες
μας έλαχε να έρθουμε σε ένα κόσμο
χωρίς συναίσθημα, χωρίς ειλικρίνεια
χωρίς ελευθερία, χωρίς ομορφιά.

Προεκτείνοντας το παρόν στο μέλλον
μόνο σκοτάδι μπορεί να δείς
το φώς του ήλιου χάνεται στις ταραγμένες κραυγές
αυτών που κομπάζουν και φοβούνται να ζήσουν
αυτών που δεν είναι κύριοι των εαυτών τους
και ζούν μες το κόμπλεξ, εγκλωβισμένοι στο τίποτα
τι να περιμένεις από το αύριο όταν είναι βέβαιο
πως θα είναι το ίδιο με το χθές;

Εγκλωβισμένοι στο κενό
σε ένα κόσμο όχι μαγικο
αλλά όπως λένε πραγματικό
προχωρούμε μερικοί από εμάς
πιστεύοντας πώς διαφέρουμε
πως είμαστε ξύπνιοι
προχωρούμε στο αύριο
κουβαλώντας το σταυρό της αδικίας
στις πληγωμένες από τα μαστιγώματα
του ψέμματος και της πικρίας πλάτες μας
προχωρούμε στο αύριο γνωρίζοντας
πως το τέλος του μαρτυρίου αυτού αργεί να ρθει
πως κάθε ανάσα μας και μια ευχή για ελπίδα
κάθε αναστεναγμός μια σκέψη για χαρά
κάθε δάκρυ για ένα ραγισμένο όνειρο

Ο ήλιος έχασε τη λάμψη του δε φωτίζει πια
τα αστέρια χάσανε τη ζωντάνια τους
και εμείς σαν τη νεκρή Σελήνη
γυρίζουμε σαν δορυφόροι γύρω από τους άλλους
με καρφωμένο το βλέμμα μας σ'αυτους
ξεχνώντας πάντα να κοιτάξουμε αλλού
κατάσκοποι πάντα στην ίδια μας την οικογένεια

Saturday, January 06, 2007

Η νύχτα

Από αυτό το υψόμετρο
οι ήχοι της πόλης
λιώνουν σε ένα βαρετό βρυχηθμό
σαν ένα γιγαντιαίο τέρας
που εκτοξεύει φωτία από τα ρουθούνια του

Μου μιλάει, ψυθιριστά
αλλά δεν μου λέει τίποτα
που χρειάζομαι να ακούσω

Μέχρι που ένας ήχος
διαπερνά το πέπλο της μονοτονίας
Οι κραυγές απόγνωσης για αλλαγή
με αναγκάζουν να στρέψω το βλέμα μου σ'αυτους

Η αποστολή είναι πιο σημαντική
και οι αντιπερισπασμοί δεν χωράνε
ούτε έχουν πια αξία.
Μόνο η αποστολή έχει σημασία.

Η μάσκα γλυστρά μπροστά απ'το πρόσωπο
φτερά από δέρμα απλώνονται
οι ήχοι των ανέμων προσκαλούν
η αποστολή είναι σημαντικότερη από όλα

Αυτή είναι η πόλη μου, το βασίλειό μου
Είμαι η νύχτα, η σκιά που βλέπει τα πάντα
προστάτης και εκδικητής, ο αιώνιος Λέων.
Ο βρυχηθμός μου σπέρνει τρόμο στις ένοχες καρδιές
και ελπίδα σε αυτούς ζούν, χάνουν και υπάρχουν μόνοι