Θλίψη

Απέραντη θάλασσα θλίψης
η νοσταλγία που κρύβει το χαμόγελο
Οι πληγές μου ξεχάσανε πως γειάνουν
και διατηρούν το μόνιμο, βάναυσο και άδικο πόνο
μια ραγισμένη καρδιά και ένας σπασμένος άνθρωπος
κρυστάλλινο λουλούδι σπάει και γίνεται μαχαίρι
καρφώνεται σαν άγκυρα στο βυθό της μελαγχολίας

Κρύψε με μέσα στο φώς σου
στη συνθήκη που υπογράφω
με μελάνι από αίμα
παγώνω το χρόνο για ένα βλέμμα

Σπρώχνω, τραβάω, παλεύω
το υγρό θαλάσσιο πνεύμα της λύπης
μα χάνω, γέρνω, πέφτω
ανίκανος, αδύναμος, κουρασμένος πια

(Επωδώς)

Που χαρά και που ηρεμία
που γαλήνη και ζεστασιά
που να γείρω ν'ακουμπήσω
που σταματά ο χτύπος της καρδιάς
και ποιόν απαλύνει η φλόγα της ανάσας
κι αν μάχομαι κι αν δεν υποχωρώ
Γιατί και για ποιόν να συνεχίζω;
Όσοι αξία πήρανε με πρόδωσαν
κοι οι έννοιες τη ηθικής πουλήθηκαν σε χρήμα
Και αυτή η προδοσία, καρδιά μου, σε χαράκωσε
και από εγωισμό και πίκρα δε ξεχνάς, δεν εμπιστεύεσαι ξανά
Που γαλήνη... πού ηρεμία...

Δως μου κάπου να σταθω
και θα κινήσω τη γη μας όλη
Η μάσκα που πάντοτε φορώ
καιεί το δέρμα μου σα βιτριόλι

Κι αν στο σκοτάδι τα μάτια λιώνουνε σε δάκρυα
κι αν τα χαμόγελα ραγίζουν και διπλώνουν
κι αν σκυφτό μένει το παράστημα και οργισμένο το βλέμα
κι αν αναστεναγμοί ακολουθούν τη κάθε ανάσα
καταφεύγω στο χειρότερο προσόν του ανθρώπου
τη κατάρα της ένδοξης φυλής μου

στην ελπίδα