Συμπλοκή

Κομμάτι της σοφίας σου Άρχοντα μου
η ζωή που οδηγώ και οι πράξεις μου
Το μόνο που έχει σημασία η αποστολή
σε αυτό το μονοπάτι που βαδίζω μόνος

Να ζητήσω βοήθεια δε μπορώ
κατάρες από αυτούς που αναζητώ
κρύβω αυτό που νοιώθω συνεχώς
περιμένοντας τη κατάλληλη στιγμη

Η μάσκα που μου χάρισες Άρχοντα αιώνιε
νόημα και διαφορά δεν έχει αν τη φορώ ή όχι
τη σημασία έχει πια το γέλιο ή η χαρα
μισο αιώνα προσφυγιάς στο αύριο φορτώθηκα

Η μελαγχολία των σοφών σαν κοιτούν τον ουρανό
στα μάτια λίγο μπλε, γαλάζιο, λίγο γκρι και μες το φως
και οταν η οργή ξεσπά μεσα στη σκέψη της νύχτας
αλλάζουν χρώμα μαύρο, καφέ και κόκκινο στο σκότος

Εμπρός λοιπόν καλώ αυτούς που ασχολούνται
τι θα γίνει αύριο σαν αλλάξει χρώμα ξανά το φώς;
Πες μου μικρέ μου ήλιε και εσύ κρυμμένο μου φεγγάρι
ποιά ζωή αξίζει πιότερο να ζει κανείς αναζητώντας;
Αυτή του πολεμιστή με το μυαλό στο σπαθί και το κοντάρι
ή αυτή του ποιητή με λόγια, λέξεις και της καρδιάς τα βάρη;