Κοιμάσαι... (v.2)

Ξαπλώνεις αθόρυβα δίπλα της
Βουλιάζει μες στην αγκαλιά σου
Χαϊδεύεις το ζεστό, πύρινο κορμί της
Και η νύχτα προμηνύει έρωτα.

Το λιγνό και εύθραυστο κορμί της
το φωτεινό και γλυκό χαμόγελό της
το απαλό πύρινο μαλλί της
το ασημί, πορσελάνινο δέρμα της.

Μες την αγκαλιά της,
δεν υπάρχει πόνος
δεν υπάρχει καταστροφή
υπάρχεις μόνο εσύ και αυτή.

Τη σφίγγεις, σε σφίγγει
κοιτάς μέσα στα μάτια της
βλέπεις το άστρο της καταγωγής σου, ώ Έλληνα θεέ...
ανοίγουν τα χείλη σου και τη φιλάς
και μετά ακολουθεί σιγή
μια ορμή σε κυριεύει και σ'αναγκάζει
να πείς αυτό που νοιώθεις
έρμαιο στο έλεος της νικήτριας,
λες αυτό που ορκίστηκες να μη πείς ποτε....

"Σ'αγαπώ..."

Και τότε, η σύγκρουση των δυο πλανητών
μέσα στο κεφάλι, ξαφνικά σε μια στιγμή
τελειώνει και ανοίγουνε τα μάτια
σαν δυο στόμματα, ετοιμα να τραφούν
από το φώς του κόσμου.

Ένα δάκρυ πόνου δραπετεύει
γιατί όλη η σκηνή ήταν στη φαντασία
και ξυπνάς αγκαλιάζοντας το μαξιλάρι σου
Υδρώτας, δάκρυα...

Η παράνοια της εξορίας...

Τα σκουπίζεις όλα με τα μακρυά μαλλιά σου
και συνεχίζεις όπως και την νυχτα πριν της χθεσινής,
μα ξύπνιος τώρα πια
στην ίδια μονότονη και γνώριμη καθημερινή ημέρα.