Το Δάκρυ

Σκιάστηκα βλέποντας το χαμόγελό της,
να ραγίζει απότομα κοιτάζοντας στο κενό
όταν απομακρισμένη απ' τον περίγυρό της
βυθίζεται σε θλίψη που κρύβει το αληθινό.

Καθώς με βία συγκρατούσε αυτό που ένοιωθε
και χάνονταν στον καταιγισμό των σκέψεων
σε πανικόβλητες γκρίζες θύελλες αναμνήσεων
και ονείρων, απορούσα που νόμιζε πως τα'κρυβε

Στα κρυφά και ανεξήγητα του νου της τα στρώματα
πλοήγησα στα τυφλά την πλωτή ενύπνια σχεδία μου
με ενόραση που διαισθάνεται εικονικά με χρώματα
σημάδεψα τη μνήμη σαν πρόλογος στην ιστορία μου

Στα κρυφά με ταραχή και ξέσπασμα ξαφνικό
έλιωσαν τα μάτια της σε ένα δάκρυ αληθινό
σαν μια σταγόνα, προάγγελος βροχής που πέφτει
σε γη ξηρή και διψασμένη, στο πρόσωπό της τρέχει

Γιατί ένα δάκρυ είναι ένα διαμάντι
κρύβει σκέψεις, κρύβει πόθους
αλλάζει βλέψεις, σπάει όρκους
κρύβει μιας κάλπικης χαράς ψεγάδι.

Όσο πιο σπάνιο το δάκρυ τόσο πιο πολύτιμο
κι όσο πιο ειλικρινές τόσο πιο πικρό τ'αντίτιμο
μιας ψυχής η απαισιόδοξη και εσωστρεφής εντροπία
καθορίζεται από μια καθημερινή και μονότονη ανία

Καταφύγιο της προσέφερα στο μυστηριακό λιμάνι μου
και άφησα το δάκρυ της να κυλήσει στη παλάμη μου
άπλωσα το χέρι μου και το τοποθέτησα στ'αστέρια
έκλεψα το φεγγάρι και της το ακούμπησα στα χέρια