Θεία Δίκη

Εκτυφλωτικό φώς
μάτια που αλλάζουν χρώμα
καφέ σε γκρί
πράσινο σε μπλέ
μορφές δίχως χαρακτιριστικά
άνοιξε η πύλη και μια γνώρημη φωνή
με κάλεσε, σχεδόν διέταξε, να μπώ...

Παρουσιστήκαμε σήμερα εδώ
εμείς του αρχαίου είδους
για να ρωτήσουμε ο ένας τον άλλον
αν αξίζουν οι θυσίες που επιβάλλουμε

Συμβούλιο,
θεοί, ήρωες, ημίθεοι
και εμείς,
οι φύλακες
κληθήκαμε πρώτοι
να απολογηθούμε.

Πριν από χιλιάδες χρόνια
κάποιοι μας ονόμαζαν άγγελους
κάποιοι μας ονόμαζαν δαίμονες
κάποιοι μας αποκαλούσαν φωτεινούς
κάποιοι μας ονόμαζαν μύστες και ιερείς
σήμερα ζούμε όπως όλοι οι άλλοι
μα αναζητούμε προστασία
από αυτούς που προστατεύαμε.

Η αδυναμία μας βασίζεται στις επιλογές μας.

Η απολογία μας ήταν σύντομη και ειλικρινείς.
Οι πατέρες δεν δείξαν επιείκια, ποιός ο λόγος άλλωστε.
Πριν την αρχή του χρόνου, οι πρώτοι επαναστάτες
απαίτησαν να ζούν ελεύθεροι όπως οι άνθρωποι
και εξέπεσαν. Κάποιοι λένε πως έχασαν το δρόμο τους.

Θνητά μάτια, δύσκολα να διακρίνεις το μεγαλείο των Πατέρων.
Οι δυνάμεις μας ανεξέλεγκτες επιρρεάζουν τους κοινούς ανθρώπους
και ο κίνδυνος της αλαζονοίας τεράστιος. Δύσκολες ισορροπίες.
Έτσι είναι η φύση μας. Οι προστάτες, οι ιατροί, οι εν Δια φέροντες.
Ποτέ να μη ζητούμε αντάλλαγμα, ποτέ να μην ζητούμε πληρωμή.

Ακούστηκε το τρισύλλαβο όνομά μου
κλήθηκα σαν μάρτυρας υπεράσπισης
προτού δικαστώ και εγώ με τη σειρά μου.
Παρουσιάστηκα στον κόσμο του λευκού
φορώντας μαύρα ρούχα.

Ψυθιρίζοντας με δέος
υπερασπίστηκα τη θέση των αδερφών μου
αναφέροντας τις πολλαπλές δυσκολίες
δύσκολο είναι να είσαι αναμμένο κερί στον άνεμο
υπερασπίστηκα των επιλογών μας
Τι θα πει ελευθερία αν υπάρχει στέρηση επιλογών;

Κάποτε αντιμετωπιζόμασταν με βασιλικό σεβασμό
τώρα πρέπει να κρύβουμε το μεγαλείο μας
πίσω από μάσκες και εμφάνιση φτωχού αγύρτη

Η τιμωρία μας για την ύπαρξη ελπίδας
ήταν η απομόνωση και η μοναδικότητα

Τις νύχτες που κοιμάσαι
γνώριζε, ώ ξένε
ότι κάποιοι ορίζουν
τι όνειρα θα δείς
και τι φιλοδοξίες θα έχεις
σαν ξυπνήσεις
οι σκέψεις που έρχονται σαν έμπνευση
δεν είναι ποτέ απλά δικές σου
αλλά σκέψεις δικές μας που απλόχερα τις μοιράζουμε
όταν υπάρχει ανάγκη ή πανικός
ποτέ δεν θα στο πούμε,
ποτέ δεν θα ζητήσουμε ευχαριστώ
πρόσεξε μόνο την αυθάδεια
στο διπλανό σου
γιατί αυτός μπορεί να είναι
ένας από μας...

Κλείνοντας την απολογία μου
με αυτά τα λόγια της αλαζονείας
οι θεοί πατέρες με τιμώρησαν
για άλλη μια φορά
στερώντας μου τη φιλία
και τη συνεχή μου κοινωνία
απομόνωση για μια ακόμη φορά
αρρώστια σε αυτούς που αγάπησα

Άκαρδοι, σκληροί αλλά δίκαιοι προστάτες...
Ποιός προστατεύει τους προστάτες
Ποιός φυλάσει τους φύλακες;
Ποιός αγαπάει τους πονεμένους;
Ποιός δίνει σημασία στους εν Δια φερόμενους;
Ποίος κάνει παρέα στους απομονωμένους;



Κανείς...