Φοβάσαι

Τρέμοντας αγγίξαμε το φώς
με δέος οι ανάσες μας ενώθηκαν
σε ήχους αφυσικούς για τότε
εκείνη τη χρονιά έβρεχε
 
Σήμερα, όταν ξύπνησα τα μάτια μου πέσαν πάνω στα σύννεφα
Πάλι βρέχει.
 
Πίσω από χαμόγελα κρύψαμε τη περιέργειά μας
Πίσω από τα μάτια μας κρύψαμε τους φόβους μας
Πίσω από τα βλέμματα μας κρύψαμε την αγάπη μας.
 
Σήμερα, όταν περπάτησα προς το ρυάκι παρατήρησα τα σύννεφα
Πάλι θα βρέξει.
 
Ένα χάδι σπάει τη μάσκα
το βλέμμα ραγίζει
και τα μάτια σαν πληγές
αιμοραγούν δάκρυα
χείλη τρέμουν
βαθιά ανάσα καλύπτει το κενό
χτύποι μιας καρδιας
και ένα τρέμουλο
μια αγκαλιά
 
Σήμερα, όταν γύρισα στο δωμάτιό μου είδα δυο χρώματα.
Μπλε και Κοκκινο
 
Θυσίασα το όνομα το υιου
στο όνομα του Πατέρα
γέμισε το ποτήρι μου με αίμα
ο αμνός θυσιάστηκε και πάλι
Υψώσαμε το ποτήρι
αφουγκραστήκαμε και ήπιαμε

Μισοί μες τη ζωή βαδίζουμε
ψάχνοντας σαν τυφλοί
με τα μάτια μας στα δάχτυλα
να αγγίξουμε
να νιώσουμε
να γευτούμε
κάτι οικίο, μα και τόσο διαφορετικό

Σήμερα, το φαγητό ήταν άγευστο. Το νερό δε ξεδιψούσε.
Πάλι Πεινάω. Πάλι διψάω.

Δειλό στην αρχή
μετά απότομα γρήγορο
μετά σταθερό, πιο ώριμο
μετά παιχνιδιάρικο, εξερευνητικό
και τέλος αποχαιρετιστηριο.
 
Σήμερα, είπες πως θυμάσαι ακόμα τη μυρωδιά.
Πάλι θυμίθηκα τη Γεύση
 
Μια φωνή
γεμάτη αγάπη
γεμάτη θέρμη
γεμάτη χαρά
εκφράζει φόβο.
 
Αράχνες του παρελθόντος
φυλακίζουν τις αθώες ψυχές μας
έρμαια κακών αναμνήσεων
εμπνέουν εφιάλτες, ανησυχίες
ανασφάλεις και φόβους.
 
Σήμερα, φοβήθηκες πως θα μαλώναμε
Σήμερα, φοβήθηκες πως θα έπρεπε να αλλάξεις ότι πιστεύεις
Σήμερα, φοβήθηκες πως θα φύγω
Σήμερα, φοβήθηκες πως θα μείνεις μόνη.
 
Πώς να μαλώσω με τον εαυτό μου;
Πώς να αναγκάσω να αλλάξω τα πιστεύω από το χαμόγελό μου;
Πώς να φύγω απ' τον αέρα που αναπνέω;
Πως να αφήσω μόνη τη Καρδιά μου;
 
Ο αερας που αναπνέω
εισπνοή και εκπνοή
Η καρδιά που χτυπάει
και με κρατά στη ζωή
Το φώς που χτυπα τα μάτια μου
και βλέπουνε κάτι στο σκοτάδι
Η φλόγα του κεριού
η ψυχή στο σώμα μου
εσύ είσαι όλα αυτά
εσύ είσαι και η χαρα
εσύ είσαι και η λύπη
και το δάκρυ που δραπέτευσε για πρώτη φορά
το φύλαξα θυσαυρό, απόδειξη πως να, κι εγώ ζω
και αυτό ακόμα, σε σένα το χρωστώ