Σκοτεινέ Μορφέα

Άγνωστε θεέ πήγαινε και πες τους
πως ήλθα μιαν αυγή και τους είδα
μόνους να κάθονται μέσα στα πλήθη
ο ένας κοιτώντας τη πλάτη του άλλου

Και απόρρησα...

Υπνοβατώντας ξύπνιοι
ζητιανεύουν στην ομίχλη, τυφλοί
με ορθωμένα τα χέρια περπατώντας
βλέπουνε έχοντας τα μάτια στα δάχτυλα

Και έκλεισα τα μάτια μου...

Όνειρο ασπρόμαυρο, δίχως χρώματα
οσμές ξερές, σχεδόν ανύπαρκτες
ήχοι δυσνόητοι, παρουσία ψυθίρων
με ανήσυχες καρδιές να ηχούν χτύπους αγωνιας

και στήθηκα να ακούσω...

Κι οταν δάχτυλα συναντουν άλλα δάχτυλα
τυφλά τα πρόσωπα, μαθαίνουν πρώτα την αφή
ύστερα τους ήχους και τέλος την οσμή.
μα πάντα με χέρια απλωμένα στέκουν

και κατάλαβα...

Περιμένουν απάντηση στις κρυφές ερωτήσεις τους
Ή τη σωστή ερώτηση για να δώσουν τη μόνη απάντηση που έχουν
"Βοήθησέ με"

και αφέθηκα...

Τα στόματα ανοίγουν και αιμοραγούν λέξεις
Τα μάτια λιώνουν σε δάκρυα χαράς ή λύπης.
Νέα χρώματα, νέες λάμψεις, νέες μυρωδιές
Και το σκοτάδι ενσωματώνεται στο φώς

Σκοτεινέ Μορφέα, δεν βλέπεις το συναίθημα μέσα μας;
Παρέλαύνουμε μπροστά σου γυμνοί χωρίς αναστολές
και μετά πεθαίνουμε χαμογελόντας και αναστενάζοντας
Ζούμε το όνειρο κάποιας ανώτερης μορφής ζωής.
Ξυπνά αυτή, τελειώνει το όνειρο, και εμείς αιθέρας.