Αβίαστα

Μέσα στις σπηλιές, ζούσα τη ζωή

τρεφόταν η ψυχή μου με άγνοια
με κομμάτια στεγνής σάρκας σκότους
δίχως αίμα, δίχως φώς, δίχως λόγο
 
Μέσα στο θολό, ζούσα το θάνατο
ξεθώριαζε η ψυχή μου από χρώματα
το αίμα μού έβραζε μισος και οργή
αναπνοή μια ευχή, για χάδι εκδίκησης

Άφωνος στάθηκα σα κοίταξα

το βλέμμα της πως θάμπωνε κάθε άλλη εικόνα
Άφωνος στάθηκα και άκουσα
λέξεις και ήχους της να καλύπτουνε κάθε άλλο ήχο

Πες μου κόρη του σπασμένου καθρέφτη
πες μου που βρίσκεται ο πύργος σου να έρθω
ποιό δρόμο να βαδίσω σα προσκυνητής για να σε βρω
ποιο βασίλειο πρέπει να διαλύσω για να 'ρθώ
Τι μαγική λέξη αλήθειας πρέπει να ουρλιάξω
Τι κρασί πρέπει να πιω για να σ'ονειρευτώ;

Κι αν δυο σκοτεινιασμένες ψυχές σμίξουν
φως και λάμψεις γεμίζει ο κόσμος γύρω
σαν δυο κατασκότεινα σύννεφα συγκρουστούν

αστραπές, ηλεκτρισμός και κεραυνούς παράγουν 

Κι η ανάσα βαραίνει
οι αισθήσεις λιώνουν σε όνειρο
νέα μάτια ανοίγουν, νέα παράθυρα
σε άλλους κόσμους
καθρέπτες, πόρτες, πύλες
μπαίνεις και βγαίνεις, απλά,

αβίαστα
 
Μες τις σκιές αχνίζει το πρόσωπό της
Μές τους ψιθύρους της σιωπής ηχεί η φωνή της
και σαν η σκέψη φεύγει και ενώνεται με τον αιθέρα
τότε όλα γίνονται ένα και ταυτόχρονα πολλά
οι ήχοι, οι εικόνες, η αφή, οι χτύποι, το σφίξιμο, το φίλι

αβίαστα