Θανάτου Έγερση (Για ένα φίλο που έφυγε)

Θάνατος με νύχια γαμψά
Ωσάν γεράκι βούτηξε
σε πήρε από εμάς, μακριά

Άνθρωποι, μάσκες απλές στη τσέπη σου
φίλοι υποκριτές, οι σφαίρες σου
ένας κρατούσε όπλο
πολλοί τράβηξαν όμως τη σκανδάλη

Τι αυτό που σ’ έζωσε
Σαν θηλιά σφιχτή
Πιο σφιχτή κι απ’ τον θάνατο τον ίδιο;
Ποια σκέψη έντονη υπέρβαλε στον πόνο;

Περίεργο, όπως ήρθες έφυγες
Μες τη γενιά των ηλιθίων δεν άντεξες
Ίσως αληθινός ένοιωθες σε κόσμο ψεύτικο
Ίσως ανούσιος πίστευες πως ήσουνα

Γλυκός φίλος, περίεργη γεύση
Του θανάτου η επιλογή, μια λέξη
Σκοτάδι, μοναξιά και συννεφιά
Οι σκέψεις που σε στοίχειωναν

Ω θάνατε,
Ω σκοτεινή φλόγα
Κάψε, θρέψου απ’ τον πόνο ενός ανθρώπου
Κι αν τα κοράκια πετούνε δυτικά
Η ψυχή στερεύει απ’ το σώμα
Σαν τα σύννεφα απ’ τη βροχή
Τεντωμένο σχοινί
Και η μάσκα σπάει
Κομμάτια δακρύων παντού
Ευλαβική σιγή
Σιωπή…
Τέλος…



“Ο θάνατος είναι μια νέα γένεση”
Ηράκλειτος