Παιδική Παρέλαση

Μια παρέλαση παιδική
ένας διαφορετικός κόσμος
κράτος εν κράτει
πλήθος δυσνόητων φωνών
Απορρία...

Κοιτάζω γύρω μου ψάχνοντας να εντοπίσω
τους καθοδηγούς και ίσως δημιουργούς
αυτής της καθόλα συνηθισμένης σύναξης.

Ένα παιδί παρατηρεί τα άστρα
πιστεύει πως αν το πιστέψει αρκετα
θα μπορέσει να τα φτάσει
να απλώσει το χέρι του και να τα ακουμπίσει

Ένα άλλο κοιτάει τη θάλασσα
πιστεύει πως μπορεί να κολυμπήσει
σαν δελφίνι και να συναντήσει
τις γοργόνες και τους πρίγκηπες
που του λένε στα παραμύθια

Ένα μικρό κοριτσάκι ψάχνει τη μητέρα του
ένα άλλο τσατίζεται με την αδερφή της
και στο ενδιάμεσο ένα βρέφος κοιτάει αμήχανα
τη μεγάλη ενήλικη μορφή που παίζει μαζί του

Χιλιάδες παιδικές φωνές
ίσως να εκφράζουν τις στιγμές
της προσωπικής τους ευτυχίας
ένα παιχνίδι κυρίως φαντασίας

Πόσο τέλειο και αρμονικό
είναι το χάος που δημιουργεί
αυτός ο παράξενος πανζουρλισμός
σαν φωνές από ένα όνειρο
που κάποτε είχαμε δεί αλλά ξεχάσαμε

Χαμένα κομμάτια του παιδικού μας εαυτού
που ακόμα και σήμερα στο δικό μας ασφαλές
κατα την ταπεινή μας άποψη περιβάλλον
μας στοιχειώνουν, μας κυνηγούν,
μας κάνουν να απορρούμε...
τι θέλαμε τότε, που φτάσαμε τελικα;

Η ματιά μου πέφτει πάνω σε ένα αγοράκι
που προσπαθούσε να πετάξει πηδώντας
στο τραμπολίνο και ο ειρμός των σκέψεών μου χάνεται.
Μάταια προσπαθεί, διατείνοντας τα χέρια του
και κουνόντας τα πάνω-κάτω ρυθμικά
να μείνει για λίγο ακόμα στον αέρα
μακρυά απ' το κόσμο των μεγάλων

Θυμήθηκα τον ξεχασμένο εαυτό μου
που αγωνιούσε να καταλάβει
πως γίνεται άλλα ζώα να πετούν
και άλλα να έρπονται στις σκιές.
πώς γίνεται οι άνθρωποι άλλα να λένε
και άλλα να εννοούν σε αυτό το ξένο κόσμο
των μεγάλων, των γονιών, των δικαστών.

Μια μητέρα απειλεί τη κόρη της
προσπαθώντας έτσι να επιβάλλει την τάξη.
Παρατηρώ την απορρία στα μάτια του παιδιού
να μετατρέπεται σε αγωνία, και μετά σε φόβο.
Έτσι πρέπει νάναι ο κόσμος του παιδιού;
Γεμάτος φόβο;

Αμέτρητες παιδικές φωνές, χαρούμενες
αμέτρητοι ήχοι, που ενήλικου ο νους
δεν μπορεί να κατανοήσει.
Οι σκέψεις και το παιχνίδι τους μας φαντάζει ανοησία.

Με συνεπαίρνει το συναίσθημα
και αναρωτιέμαι ενστικτωδώς
πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός
και πως μια εποχή τόσο κοντινή
να φαντάζει τόσο απίστευτα μακρυνή

Και η πραγματικότητα σαν ένα νησί
που αναδύεται από τα βάθη του ωκεανού
με ένα αίσθημα σχεδόν κατάπληξης
με επαναφέρει στην παιδική παρέλαση.

Κοιτάζοντας προς τη θάλασσα,
φαντάζομαι τα αστέρια που θα φανούν
σε λίγη ώρα καθώς ο ήλιος πέφτει
και με ένα συναίσθημα ματαιόδοξης ελπίδας
ασφαλίζω τις σημειώσεις μου και χαμογελώντας
αποχωρώ...

Έστω και για λίγο θυμήθηκα πως ήταν
να μιλάς στα παιχνίδια σου και αυτά να σου απαντούνε...