Απρόσκλητος και δεύτερος

Παλεύοντας με τον εαυτό μου
μέσα στην ομίχλη μιας ιδέας
συνάντησα έναν ξένο, περίεργης φύσης.
Δεν μου μίλησε ούτε με κοίταξε
έως ότου στη σκέψη μου απόρρησα
και μου απάντησε "Είμαι Άγγελος"

Αφού έφυγε τον ακολούθησα
εως ότου απρόσκλητος μπήκα δεύτερος
στη σειρα, στο ιδιωτικό του πάρτυ.

Ένοιωσα την ομορφιά μιας πρωτόγνωρης ατμόσφαιρας
σαν να με καλούσαν Σειρήνες με το μαγευτικό τους ήχο.
Πλησίασα και άπλωσα το χέρι μου, ζητώντας αναγνώριση
Αρνήθηκαν με ύφος ευγενικό, σιγοψιθυρίζοντας
"Ανήκουμε αλλού όχι σε σένα,
απρόσκλητος ήρθες, δεύτερος και όχι πρώτος"

Χωλαίνουσα ψυχή με τράβηξε μακρυα τους
οι μούσες των αρχαίων, κεντρίσαν το εγώ μου
Πλησίασα με απλωμένο χέρι, κουρασμένος
ζητώντας αναγνώριση και τη θέρμη των θεών
¨Ανήκουμε αλλού μικρέ μου πρίγκηπα
απρόσκλητος μας ήρθες και πάντα δεύτερος"

Αναστάτωση και απογοήτευση με βύθισε στο κρασί
εικόνες δαιμόνων και Ερυνείων με καταδίωκαν και πάλι
εως ότου μια στιγμή, σαν αποκάλυψη, ακολούθησε
ευγένεια στην όψη, πλήθος χρωμάτων και ένταση
παλεύοντας τον εφιάλτη, πλησίασα απλώνοντας το χέρι μου
ψάχνοντας έναν ωκεανό να αδειάσω το ποτήρι των συναισθημάτων μου
"Ανήκω αλλού, ξένε, μου είπε, απρόσκλητος
στο χώρο της ζωής μου ήρθες και δεύτερος"

Καθώς οι ώρες περνούσαν αναζήτησα ξανά τον άγγελο
που μ' έφερε στο πάρτυ αυτό της προσωπικής μου απογοήτευσης
του ζήτησα να φύγω, να γυρίσω από κει που ήρθα, στην ομίχλη
χαμογέλασε σαρδώνεια και με μια αινιγματική έκφραση μου είπε
"Εδώ ανήκεις, απρόσκλητος και πάντα δεύτερος"

Πάντα δεύτερος
κι αν ο χρόνος σκιάζοταν το θάρρος
η αγάπη θα έλυνε το πρόβλημα
Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις
γενιά του Κάιν
ενός λεπτού καλοσύνης
να αντιστοιχεί με μια μερα
μοναξιάς.

Γεννηθήκαμε λέοντες...
και
θα πεθάνουμε σαν πρόβατα...
μοναχοί μεταξύ αγνώστων...